Dinmek bilmeyen fırtınalardan geldim kucağına,vahşi ormanlardan. Sakinliğine hasretken oralarda,gelişimle yine her zaman ki sükunetini koruyup,nazik bir "merhaba" dedin sadece. Gücenmedim,alınmadım,hayır içim acıdı yalnızca. Bana çok sevinmiş numarası yapmazdın, yapamazdın zaten biliyordum. Öyle anafor gibi sarmalayamazdın da. Sen alışkınsın böyle durumlara. Kimler sokuldu sıcaklığına, hangi yaraları iyileştirmedin ki sevecenliğinle, ılımanlığınla, anaçlığınla. Ne bekliyordum ki senden? Peki ben niye böyleyim şimdi,neden? Sanırım insan alıştığı yerde mutsuz da mutlu da oluyormuş. Yabancılık çektiği kalpte mutsuzluğunun da farkına varmıyormuş. Kalıp alışmak mı daha zor, kestirme yoldan dönmek mi? Muhakeme edemiyorum. Öyle karışığım ki,en iyi sarmal bulmaca çözeri bile dönme hızıma yetişemez. Gittikçe içe doğru dönüyorum, kendime, özüme, benliğime. Sanırım kestirmeden dönmeye karar verdim. Peki bana bir çıkış yolu gösterir misin?