Öylesine bir zaman işte. Denizlerin ötesinde, bulutların üzerinde ve ağaçların gölgesinde bir yerde…
     Uzak bir ülkenin bu unutulmuş şehrinde yaşlı bir adam konuşuyordu şimdi. Durup dinlenmeden, bir nehir gibi akan gözyaşlarını silmeden ve acısından üstün bir sevgiye bağlı ince bir tebessümle anlatıyordu her şeyi. Kollarının arasında sıkıca tuttuğu kafesin içindeki kederli saka kuşuna bakarak söylüyordu sözlerini. Ve bir ayrılık türküsü gibi akıyordu kelimeler ağzından.
     Sahip olunabilecek en güzel şey olan dostluğun paylaşabileceği şeylerdi anlatılanlar. Kimi zaman mavi bir umut teknesiyle yola çıkıp, sonsuzlukta ki bir limanın üzerinde bekleyen bir sevgiliye ulaşma hayali, kimi zamansa hiç bitmeyecekmiş gibi görünen bir seferin son günleriydi anlatılanlar. Yaşlı adam konuşuyor, yüreğiyle beraber sıkıca sarmaladığı saka ise kendine özgü bir kederle dinliyordu ihtiyarı.
     Yaşamayı anlatıyordu yaşlı adam. Ülkeleri, savaşları, gezegenleri ve insanları anlatıyordu. Sevgiyi, üzüntüyü ve nefreti anlatıyordu sakaya. Çaresiz mısralardan meydana gelen bir aşk şiiri gibi yaşadığı hayatı, yorgun yaşlı bedenine aldırmadan şimdi genç ve çılgın bir şair ruhuyla anlatıyordu dostuna. Renkler yeniden renkleniyor ve iki gerçek varlık arasında ki bu bağ güneşin ışıklarıyla beraber bambaşka bir hayale bürünüyordu. Ölümü anlatıyordu. Bir gün herkesi alıp götürecek, bu çelimsiz bedenleri dünyadan silecek olan ölümü gösteriyordu sakaya. Ve bir gün yeniden buluşacakları anın umudunu çiviliyordu bu kanatlı masum varlığa. Artık yalnız olmadığını, şu nesli tükenmiş, ruhu bozuk insanlardan oluşan yalnızlar diyarında bile onun dostluğunu asla unutamayacağını söylüyordu. Saka dinliyor, dinledikçe de susuyordu. Çünkü o söyleyeceklerini yeni dünyasına saklamıştı. Onun yeni dünyası ise bu bozuk yalnızlar diyarının ötesi olacaktı. Burada ki tek anısı ise şu an kendisine hayatı anlatmakta olan karşısında ki ihtiyar bedenden başkası olmayacaktı.
     Artık gitme vakti gelmişti. Sürekli yinelediği birkaç tavsiyeyi tekrar söyledi dostuna.
     -‘İnsanlardan uzak dur.’dedi. ‘Yeryüzünde kendine inanmadan asla başkasına güvenme! Kendine aşılayacağın umut, hayatının da kaynağı olacaktır.’
     Yaşlı adam artık susmuştu. Gözleri donuk bir göl gibi berraklaşmış ve taşkın yüreği hemen hemen durulmuştu. Boğazında düğümlenen şey onu konuşmaktan alıkoymuş ve bu derin sessizlik anı da acısını iyiden iyiye hissetmesine sebep olmuştu.
     Kafesin kapağını açtı. Saka ince bir ürpermeyle dışarı doğru usulca süzüldü ve doyasıya bir sevinçle çırptı kanatlarını. Biraz sonra da yaşlı adamın beyaz tenine kondu. Vedanın bu son serzenişini sunduktan sonra da gökyüzünde, bulutların ötesinde kaybolup gitti…
      Öylesine bir zaman işte. Denizlerin ötesinde, bulutların üzerinde ve ağaçların gölgesinde bir yerde…

Annesinin yanında masum bir kedi gibi bekleyen uzun saçlı ufak bir çocuk, bir ara kafasını kaldırıp yolun kenarında ki, dikenli tellerle çevrili duvarın öbür yanına baktı. Beyaz tenli yaşlı bir adam, kucağında bir kafesle oturmuş sanki inceden bir ağıt yakar gibi kendi kendine konuşmakta ve dolu gözlerinden yaşlar süzülmekteydi. Az sonra da güzel bir kuşun ihtiyarın çevresinde dolandığını gördü. O güzel kuş önce kanatlarını heyecanla çırptı ve sonra da gökyüzünün mavi rüyaları arasında kaybolup gitti. Yaşlı adamsa bir türkü tutturdu. Bundan sonra da çocuk, büyük insanların acıyan gözlerle yaşlı adama baktıklarını gördü…