Bir ana ağlıyor kendi kendine
Oğlu silah tutmuş kalem yerine
Yarası kor olmuş işlemiş taa derine
Mahkum olmuş bahçe kapısının eşiğine

Duymuşki dağlarda, umutsuz ve çaresiz
Bir savaş var'ki orada kahramansada isimsiz
Ağıtlar dalga dalga, duymayanlar ilgisiz
Ana evde haber bekler o'ki ölmüş kimsesiz

Ananın haberi yok çoktan giymiş kefeni
Memlekete dönüş için bekler kara treni
Umut dolu gözlerle ana sarmıs gelını
Buna can dayanırmı göründü ölüm trenı

Basladı çırpınışlar, ağıtlar ve haykırışlar
Herkesın gözlerınde uzak ve boş bakışlar
Teselli fayda etmez kan ağlıyor yürekler
Çaresiz dolduruyor o çukuru tüm eller

Şafak Özışıl (2000)