KARDAN ADAMLARA !

Bozulmuştu her şey!
Mayalanmamış bir hamur misali,
Maskeli süvariler geziyordu kentin sokaklarında.
Unutulan her şey serzenişte,
Yaşam can çekişiyor.
Unutturdular bizi diye…
Yağmur oluyordu gözleri kavramların;
Unutturdular bize diyordu yüreğim içten içe;
Sevmeyi,
Sevilmeyi!
Ve…
Hıçkırıklara boğulmuştu artık çocukluğumun bayramı.

Baba, anne,teyze,hala,dayı, yenge
Vesaire, vesaire,vesaire
Dönmüyordu şimdi zaman
Ve yapılmıyordu birilerinin yüzü suyu hürmetine ihsan
Yaşanmıyordu aşklar…
Yaşanamıyordu!

Bizim oralarda, bir yerde, her yerde
Ve birçok yerde
Adam vasfını taşıyan tek kişi kalmıştı…
Bir sen!
Bir de ara sıra yağan kar!
Sen ne olacaksın diye bakma yüzüme öyle!
Ne olur sorma!
Ben..!
Şimdilerde kardan adamım!