Hep bir süper gücüm olduğunu savundum küçüklüğümde!İlk başta tek istediğim “pasta” dediğim anda önümde aklımdan geçen çeşitte pastanın aniden belirmesiydi.Daha sonra “süper kız” olduğumu düşünüp,bulduğum her yükseltiden attım kendimi uçabilmek için.Birde gözlerden ışık saçma ve insanların içlerini görme durumları vardı tabi.Uçmayı bir becerebilseydim sıra onlarada gelecekti ama...
Taki bir yaz tatilinde,yine anneannemin yanında;yaylada çocukluğumu,yeşiller,dağlar,köy ekmekleri ve sevginin en güzeliyle geçirirken tanıştığım “örümcek adam” karakterini fark edene kadar.Tabi ki ilk işim evin içinde zaten bizlerden birileriymiş gibi dolaşan örümceklerden birini alıp elimin üstüne koymak ve beni ısırarak “örümcek kız!!” yapması için onu zorlamak oldu!Uzun ince bacaklı örümceklerin hiçbiri bu kutsal görevi başaramadı.Eminim bacakları ve kafası kıllı olanlardan olsalardı zevkle ısırırlardı “örümcek kız” hayallerimi.
Uzun lafın kısası şu yaşıma kadar çok değişti süper kahraman rollerim.
Şimdi nemiyim?Sanırım ogünlerle karşılaştırıldığında bir zavallıyım.Oysa ki nekadar önemliydim tek başıma anneannemin yaylasında.Bazen çobandım,bazen şehirli küçük kız...Ama tek başıma o kadar özeldim ve süperdim ki!Şimdi koca bir şehirde,hayalleri ölmüş,kalabalık bir yetişkinim.
Aslında okadar süperdim ki anneannemin yaylasında...