YALANLARIN DÜNYASI

Evlerini kurdum senin çatın altına,
Kiremitleri çatlamış hayallerim su sızdırıyor.
Şöminede yanan odunlar gibi cızırdıyor kalbim,
Ruhum bedenime sığmıyor çıkmak istiyor.

Kabuslar mı gerçek oluyor,
Yoksa umut olarak ektiğimiz tohumlar mı çürüyor?
Bu ev sensiz bir yuvaya benzemiyor,
İhanetinden doğan fırtınam bir türlü dinmiyor.

Keşke görmeseydi gözlerim senin ihanetini,
Duymasaydım bana söylediğin yalancı sözleri.
Masum tavırlarla gizlerken gerçekteki bencilliğini,
Görmedi gözlerin gözlerimdeki nefreti.

İşte yanıyordu evimin perdeleri,
Görüyordu artık gözlerim perdenin ardındakileri.
Kulaklarımda acılı bir uğultu misali,
Yıkılıyordu tuğlaları hislerimin bir bir,
Aynı sana verdiğim tüm emeklerim gibi.

Artık senden ve benden geriye,
Ne bir tuğla kaldı ne de kiremit.
Görüyorsun işte yıkık bir harabe,
Bir zamanlar evimiz olan düşlerimiz şimdi.