yine esir düştüm güneşi doğmayacak bir güne
yine söz dinletemez oldum, acıyla kanayan bu gönle

neden deyip durdum içimden hep, bu acı neden ?
hep acı çekmek zorundamıydı, bu çaresiz beden?

ağlamak haram oldu hep geceler boyu, gülmek ise bir yalan
konuşmak bile anlamsızsa eğer,sessizliğinde oyalan

bir pencere açıldı derken kapanmış önümde kapılar
yok olan hayallerde silinip gider anılar

ne yalan olsa yaşam,ne de yaşamımız yalan
tutuştursada bizi alevi,içinden çıkmasa duman

ve yaşam bir hapistir parmaklıklar ardında kalan
bu hapiste hiç yaşamamıştır ki ziyaretçisi olmayan.

Kötü İçerik Bildir
Gerekçe: Okumuş olduğunuz metnin İzEdebiyat Yayın İlkelerine aykırı içerik barındırdığını ya da başka bir sorun içerdiğini düşünüyorsanız lütfen bize bildirin. Bildiriminiz anonim tutulacaktır ve en kısa zamanda editörlerce incelenecektir.