Gururuna Yenildin Güzelim

İnan ki
O Kadar, o kadar çok üzgünüm ki,
Tarif etmek ne haddime.
İnan bana kelimeler çaresiz,
Anlatamıyorlar derdimi,
Kıvranmaktalar öylesine.
Bu o kadar basit,
Öylesine sığ bir olay değildi ki güzelim.
Perişan ettin beni,
Ettiklerinle !
Ne güzel, ne sıcacık başlamıştık .
Haz almıştık birlikte.
Ama sonra sözde fırtınalar estirdin yüreğinde.
Hiç mi vicdanın yoktu bir tanem.
Hiç olmaz mı vardı dersen, cevaben.
Hiç mi sızlamadı yüreğin
Bana reva gördüklerin planlarken.
Ama ,
Anlıyorum şimdi.
Seni yavaş yavaş.
Çaresizlik içinde kıvranmaktaydın.
Gururuna esir düştün.
Diyemedin bana.
Elimden gelen bir şey yok ağabey,
Ben çaresizim diye.
İşte bu kahretti beni be güzelim.
Değer mi idi bunca üzüntüleri
Bana çektirmeye.
Keşke uygun bir şekilde deseydin.
Ben de yürek taşıyordum,
Ben de insandım,
Üstelik baban yerindeydim.
Üstelik aynı ocakta yetişmiştik !
Ayrıca çok şeyler vermiştik biribirimize.
Benim de evlatlarım vardı.
Senin yaşında.
Halinden anlardım be güzelim.
İnan yine bir şeyler yapardım senin için,
Elimden geldiğince.
Seven bendim, sevilense sen.
Amma ,
İnsaf nedir bilmedin,
Bütün köprüleri dinamitledin.
Demediğin kalmadı be güzelim.
Neydi o avaz avaz bağırmalar,
Hem de yırtınırcasına !
Ne yazık ki,
Beni tanıyamadın,
Yüreğimden senin için geçen güzellikleri
Okuyamadın güzelim,
Senin için hissettiklerimi tartamadın ne yazık ki !
Aklın hep başka yerlerdeydi !
Anladım ki,
Fazla geldim sana güzelim,
Aslında yoktu hiç bir art niyetim,
Allah da biliyor ya.
Beni, kendi ellerinle hayata döndürdün.
Ve yine,
Kendi ellerinle öldürdün.

Fikret Dündar