Alnının ortasında kocaman bir gözü vardı Cyclop’un; hem de kocaman! Sevmiyordu o bu kocaman gözü. Hem ulu Zeus niye böyle yaratmıştı ki onu, her mahlukatın bir çift gözü varken evrende? Hilkat garibelerinin bile iki gözü vardı ki onun yoktu; onu üzen, yitiren…
     Hem bir Siren’ a aşıktı o, ortanca olana… Denizlerde evcilik oynardı peri kızı; o güzel melodisiyle büyülerken yağız delikanlıları ah nasıl da eğlenirdi! Yolunu saptırırdı insanoğlunun, sonra da Poseidon’la bir olup bir fırtına çıkarırdı. Peri kızı gülerken ölümlülerin bu haline, Cyclop’ta o koca gözüyle onu seyrederdi dağların arkasından…
     Bir gün Hermes geldi kanatlı başlığıyla; Poseidon’a haber getirmişti Heracles’ten. Durdu üç güzel Siren’ı görünce; Poseidon’dan haber sordu onlara. Ulu Zeus adına, Cyclop’un o tatlı perisi nasıl da bakmıştı Hermes’e öyle! Cyclop neler olduğunu anlayacak kadar duyarlıydı peri kızına. Gözleri değil “gözü” doldu birden. Sonra şunu düşündü; iki gözü olsaydı severdi belki onu peri kızı. Ama tek gözü vardı işte! Nefret etti gözünden. O nefret ettikçe daha da büyüdü gözü; büyüdü, büyüdü… Bütün dünyayı kapladı, hatta uzay boşluğunu bile. Sonra bir baktı ki görmeye başlamış bütün dünyada olup bitenleri. Bazen ağladı aşıkları görünce, yağmur yağdı seller bastı dünyayı; bazen kızdı Hermes’le Siren'ın aşkı dillerde dolanınca şimşekler çaktı, fırtınalar koptu denizde; bazen hapşırdı depremler oldu; toz doldu gözüne, sis oldu heryer. Bazen uykusu geldi uyudu gece oldu; uyandı gün doğdu. Cyclop hep ağladı, güldü, uyudu, uyandı… Ta ki acısı geçinceye; kıyamet kopuncaya dek…