Karanlık Ayna


İşte geldi...
Güzel bir bahardan geriye kalan puslu bir aynanın ardındaki siluet....
Birazdan bitecek.
Kalktı, sarıldı. Sonra pencerenin önüne gitti.
“İşin şakasındaydık belki bir zamanlar ya da esmer kokan, gece kamaştıran
bir acının izini sürüyorduk tenhalıklarda.”
Sigara aradı. Son sigara.”Korkma.”dedi. Titredi dudaklarının kıyısındaki yarım kalmış özlem. Unutmaktı belki geçmiş.Ya da çürümekti.
“Hatırlıyor musun” dedi.”Hatırlıyor musun”...Hiçbir şeyi
hatırlamıyordu, unutmuştu, belki de evet belki de çürümüştü.”Sus, suuuusss hişşşşşşt”dedi sakince.”Kabus görüyorsun bak ben buradayım”
“Alışmıştık buraya; bu yalnızlığa, mutsuzluğa, bu kahrolası kokuya.”Derin hüzün çizgileri önce yüzünün sonra da saçlarının rengini değiştirmişti bu daracık sokakta.”Dışarıda yağmur var.” Elini cebine attı, sonra dönüp yağmura baktı.” Sen, sen delisin” dedi. Yağmurun sesine baktı.”Yağmur altında kaldı sesimiz” dedi.Gece kamaştı.Yağmur dindi. ”Hatırlıyor musun” dedi. Hatırlamıyordu. Yağmur dinmişti. Son sigarasını içiyordu. Pencerenin önünden karanlığa doğru bir adım attı. “Sen seviyorsun zaten yalnızlığı.” dedi. Sevmiyordu. “ilerde
belki bir gün...” sözünü bitirmedi. Sonra “Başka köylerde görmek gerek. Ağlama ne olur ağlama” dedi.Gece kamaşmıştı.Yağmur çökmüştü avuçlarına.Sandalyeyi çekip pencerenin önüne oturdu. “Üzülme emi” dedi.
“Sahi adın neydi senin” dedi “Ya adımız neydi bizim...” Sigarasından derin bir yudum çekti. Elini buğulanmış cama götürdü. Parmaklarını açtı, avucunun ve parmaklarının izini bıraktı cama. “Üzülme emi, korkma” Sonra “paran var mı” dedi. Yoktu ve korkuyordu da üzülüyordu da. “Hem sen seviyorsun...” Geriye döndü gülümsedi. “Yaklaş” dedi. Sandalyeden kalktı. Yağmur kamaşmış, gece çökmüştü. Karanlığa doğru bir adım daha attı. “Çok güzelsin” dedi. Gözlerini kapattı. Bulutlar dağılıyordu. Sokağın lambası yanıp yanıp sönüyordu. Denizin sesini duydu.gözlerini açtı.Ay kamaşmıştı. “Yolun uzun” dedi. “Ama uyuma lütfen” Yerdeki aynayı aldı. Gözyaşı damladı aynanın üzerine. Ay kamaşmıştı. “Ben bilmem” dedi. Sessizlik çöktü odanın ortasına.
“Düş görmezsen gece intiharım olur.Hani hava sıcaktı, balkondaydık, çay içiyorduk.Yıldızlar (d)üşüyordu hatırlıyor musun” dedi. Hatırlamıyordu.
Sigarasının külü düştü ayaklarının önüne. “Sakın unutma” Külü bu kez üfleyerek dağıttı odanın içine. “Bizde dağıldık mı böyle” dedi. “Şarkı söylesene” dedi.Başını avuçlarının içine aldı.Gizli ağladı.Sonra ıslanan burnunu çekti. “Sıkı giyin üşütme” dedi.Saatine baktı.Saat durmuştu ya da zaman yoktu. “Tükettik her şeyi;aşkı,umudu,öfkeyi,zamanı ve mekanı” Gök kamaştı. “Elini uzatsana” Avucunu öptü. “Hatırlıyor musun buraya ilk gelişimizi” Hatırlamıyordu.
“Yüreğin acıyor mu” dedi. Sigarasını yudumladı bir kez daha. “Çok karanlık burası” Bir kibrit çaktı.Oda aydınlandı.Gözleri kamaştı. “Sabaha çok var sarılsana bana” dedi.Sonra iki eliyle kendini tokatlamaya başladı. “Ne yaptık biz, ne yaptık, ne yaptık” Sigarasının son yudumunu çekti ve attı.
“Sigaran var mı?” Camdaki elinin izine baktı. “Üzülme emi, bakma öyle”
Boş ve karanlık odanın içinde yürümeye başladı. “unutacak mıyız şimdi her şeyi” “Unutma emi” dedi. “Sokulsana yanına” Üşüyordu, ağlıyordu. Saçlarını kavradı elleri. “Yeter, yeter, yeter, yeter” dedi. Saçları ellerinde kaldı. Avuçlarından bıraktı yere doğru saçlarını. “Gitmezsek , hep burada kalsak. Sabaha daha var değil mi? Sıkı giyin üşütme tamam mı! Sen beni düşünme ben başımın çaresine bakarım” dedi. Sokaktan bir araba geçti. Sokak kamaştı. “Hep gül tamam mı! Adın neydi senin. Mektup yaz emi.Hani ben hastaydım hatırlıyor musun?” Hatırlamıyordu. Uzaklardan bir ses duyuldu belli belirsiz. “Kamyoncular çoktan konaklamıştır bir yerlerde” Ağladı. “Mutluluk başka bir karanlık odada kilitli kalmış” Bu odada bulaşıcı bir hastalık: korku,acı ve hüzün dolaşıyordu ayaklarının altında.Kendini yumruklamaya başladı.Taş kesildi,yere düştü.Kalktı ışığı açtı.Az önce karşında duran kendi kendisiyle konuşmasını sağlayan aynayı yumruklayarak ellerini parçaladı. Sesler kesildi. Konuşma bitti. Sonra “Konuş benimle tamam mı hep konuş” dedi.