Konuşmadan
pembe ve şiir arasına
mavi ipliği gerdik.               
Sanki bir çocuk oyunuydu yaptığımız.     
(Sessiz çığlığı renklerin çocuk nefeslerinde)
Öldü dedik zorlanınca, hatırla.
Başlamadan gözyaşında boğuldu
Sonra
Güneşi suçladık
Gitmek zorunda mıydı yine
Gördün beni
Yalvarıyordum
“Dön
bu sefer
Gitme”
derken
ona.
mavi iplik
eriyecekti
ışığında
bunu da biliyordum
ama
güneş
hayat demekti
Yeşeren yüzlerimize
değecekti yaşanan,
köprüler ipliklerin vicdanında
mumya
olmaktan sıyrılma telaşıyla
erime arzusunda.

Zamanın kanaması

söylemeyin
duymam

“canlandırmak”
öğrendim
YALAN, duraksadım YİNE, HALA
isyanım bu işte
Alnımdaki her kırbaç izini
Sadece yazdım
“bunu da biliyordum” dedim
Her vuruşunda
Yenilendi yazım
Başını açtı, yok olmadı
Ben
öğrendim dediğimi
biliyordum
hep yalanladım
Kederli yüzleri yıkamak için
secdeye varan
çocuk sürüsünü
yazıma katmadım su niyetine
kıyamadım
duraksadım