ormanlar geçtim,
nehirler,
gökyüzüne uçtum...
derinlere daldım...

ama hep aynı renk her yanım
hep aynı parlak körlük
asla geçmiyor başımın üzerindeki
- senden yoksunluk -

şarkılar dinledim,
yüzlere baktım,
kendime ayna tutup,
kimsesiz bir korkuya prangalandım...

sonra,

kelebeklere seslenip,
ağaçsız ormanlardan,
o kurumuş nehirlerden,
gri gökyüzünden,
bulanık denizlerden,
kırık aynalardan,
notasız şarkılardan
sözeden kalbini
kanatlarla korumalarını diledim...

sence kanatlar taşıyabilir mi artık seni?
bu kadar acıyla yüklenmiş,
bu denli günahkarken sen,
sence kanatlar uçurabilir mi seni alıp yalan dünyandan?

yarı kelebek bir periyim ben,
yüzümde hep aynı rengin yansımasını dileyen...
yarı insan bir - varlıksın - sen,
gözlerinin rengini bile gizleyen...