Bir klübe düşün, bizim için değil.
Sadece kendin için.
Çok uzaklarda, dört yanında şırıl şırıl sular akan.
Geceleri, elini uzattığında bir yıldız kopardığın,
Meleklerin saçlarından, öyle yakın.
İçine çektiğinde havayı tekrar doğduğun bambaşka bir dünyada.
Kulağımda bir kar tanesi kalmış,
Öyle bir klübe düşle ki; “Kar”’ı istediğinde üşümediğin.
Penceresi olmasın, çok şeffaf bir kalp ile birkez olsun hisset.
Çimen kokusunu.
İlkbahar tam zamanında gelsin, zamanı geldiğinde kış.
Yağmur sadece ıslatmasın seni, kurumuş yüreğine su serpsin.
İçine çek bu kokuyu, yağmurun sebep olduğu saf toprak kokusunu.
Bahçende çilek yetiştir, ama sadece bir tane.
Ve bunu bizim için değil, kendin için yap.
Çok uzaklarda bir melodi , birinin ardından söyleniyor.
Matem mi desem, sevinç mi…Bilmiyorum.

Üşüdüğünde sarılacak birini bulamazsın belki,
Belki bir nefes kadar yakınında olan, şu an çok uzaklarda…
Anahtarı sensin tüm güzelliğin, en önemlisi ışığın.
O zaman gelirse boşver dert etme karanlıkta kalanları.
Melekler senin için çimlerin altında yatıyorlar.
Her yağmurda kanatları yüzüme değer.
Ben çok uzakta olsamda, üzülme.
Başını kaldır, bak gökyüzüne.
Elini kalbine koy ve işaret et nerede olduğumu.
Gece bitip de sonsuzluğa seyahat başlayacağı zaman,
El sallarım sana geçen melek kanadından.

Hatırlıyorum da, ben bir adet yıldız kiralamıştım gökyüzünde.
Sadece ikimiz için.
Sıkı sıkı sarılıp birbirimize , sonu ne olursa olsun bu yolculuğun..
Gitmeye, görmeye “ışığı”.
Tatmak için gerçek mutluluğu, tüm bu kargaşaya ve nefrete rağmen.
Gözyaşımız bu soğukta tam düşecekken dondu, sensizliği asıl şimdi tattım.
Ölmeden kendimi, kefene koyabildim.
Hatırladın mı hayal ettiğin kulübeyi?
Çimlerin altından sunacağım sana turuncunun gözyaşlarını ve sonsuz mutluluğu.

Sandala binip uzaklaşmak istiyorum buralardan.
Arkamda hiçkimse olmasın beni bekleyen.
Kışın çiçeğin yapraklarına düşen kar tanesi olmak istiyorum,
Yaz geldiğinde eriyip gitmek.
Soğuk bir anı bırakmak,
Tıpkı senin gibi.