Güneşin batmaya yüz tuttuğu an gibi ihtiyarlık da biz insanların dipsiz kuyulara batıp çıkamayacağı bir zaman dilimidir Sonunda pembe rüyalar biter. Sırtınızda yılların yorgunluğu . . . Nankör dünya artık size gülümsemeyi bırakmış ve yeni sevgililer aramaktadır. Kan sızar yanaklarınızdan gözyaşı yerine. . . Adınız yavaş yavaş silinmektedir dünyadan. Yüzyılınızın yok etme sevdalıları sizi aramaktadır mahkum ermek için ölüme. Hüküm kesindir: Müebbet ayrılık. . . Kimse size acımaz, oralı bile olmaz. Yunus diliyle:

Bir garip ölmüş diyeler
Üç gün sonra duyalar
Soğuk su ile yuyalar
Şöyle garip bencileyin

Size türküler yakan felek yok bundan sonra. Bağırmayın boşuna. Ölüm çanları uğursuz bir baykuş gibi çalmaktadır artık. Ölüm damla damla şakaklarınızdan ak gölgeler şeklinde süzülmektedir Karanlığa mahkum beden hapishanesinden kurtulacak olan ruh, kuşlar gibi özgürce uçacağı o anı gözlemektedir. Hayat hanında son kez konaklama vaktiniz gelip çatmıştır. Diyardan diyara yıllar yılı dolaşan sen artık bir mezarın karanlık koridorlarında ışığın seni bulacağı günü beklemeye mahkum Ne dünya tasası, ne çoluk çocuk derdi Artık varsa yoksa gelmesi ümit edilen nur Zulmetin eşiğinde, varla yok arasında , cennet ve cehennem sathında Güneşin bir daha doğup doğmayacağı artık ilgilendirmez sizi. Kar mı yoksa yağmur mu yağacak, bundan kime ne? Ama böyle kolayca kabullenmek var mı?

Ölecek miyim, tam da söyleyecek çağımda
Söylenmedik cümlenin hasreti dudağımda
deyip ebediliği mi arzulayacağız? Öleceğine inanmayıp aman son bir nefes daha alayım diye çırpınma nafile. Söylenmedik cümleler daima olacaktır ve sen hep daha bitmedi ki diyeceksin. Yıllardır yudumladığın boz bulanık sular artık bir ab-ı hayat olmaya namzet oysa

Ölmek yarınıdır yaşamın. Yeniden dirilmek için. Gözler yollara düştü sonunda. Artık gideni getirmeye kimin gücü yeter? Ölüm düştü hülyalara. Ve sen bu hülyaların garip yolcusu oldun. Yollar hep sensizliğe çıkıyor. Sensizliğe ve sensiz bir dünyaya Ölüm sevdan oldu. Sevda ki kor gibi yakar yüreği . Sevdan bir hayalet gibi süzülse de teninden ey ölüm yine de hoş geldin. Üşüyen yüreklere düş, yak onları ey sevdam.

Sorma artık ne halde işler diye. Sen yolcusun ölüme düşme dünya peşine. Son kez olsun bakayım diye doğan güneşe. Hazırla artık kendini son nefesine.

Vazgeçemedikleri dünyayı bırak insanlara. Ey sarraf kendine yeni bir kese dik. Biriktir içinde sana ahrette lazım olanı. Dünya ahiretin tarlasıdır. Sahte hülyalara ağıtlar yakma. Düşür yakandan kimseye yar olmayan dünyayı. O ki her gönülde yer etmeye çalışan kadirbilmez bir sevgili. Zamanın darağacında sallandıracak fani bedenini. Ve oturup karşısında yeni sevdalılarıyla kendinden geçip zafer sarhoşu olacak. Sahte sevdalara yataklık yapmış gönlünü seninle eğlendirecek . Yeni bir gün doğacak dünyaya sensiz. Küçücük hazların peşinden seni sürükleyen dünya seni unuttu bile. İşte mezar taşının kapısını çalıyorsun. O kapıyı ya bir zebani ya da bir melek açacak. Sonra ölümün kokusunu unuttursun diye gül kokulu çiçekler dikecekler toprağına. Toprak ki çamur içinde gül bitirendir. Sen de toprak olsaydın ya! Gerçi evet sen de topraksın artık. Ama hayattayken olacaktın.

Ölümü öldürmek imkansız. Öyleyse ölümü yaşatmak gerek. Ölüm yaşasın ki lezzetler acılaşsın. Ölümün rengi de lezzeti de karanlıktır hazırlığın yoksa. Ölümü güzel kılan ölmeden önce yaşanan güzelliklerdir.
Ölüm düştü hülyalara. Artık çek elini sahte dünyalardan. Kirletme ellerini ve yüreğini onlarla

Kapı kapı bu yolun son kapısı ölümse
Her kapıda ağlayıp o kapıda gülümse