Hatırlanan ilk an; düşünmeye başladığınızdan itibaren yaşama sarılmanız gerektiğini hissettiğiniz sanrıların başlangıcı, tıpkı kumsaldan denize ulaşmaya çalışan
caretta-caretta’lar gibi …
Önce merkezden dışa içgüdüsel hareket, sonraları rutin yaşama mücadelesi …
Yolculuklar çoğunlukla histerik nöbetlerdir, Acı acı gülmek ve ağlarken içinizdeki tortuyu yırtan derin bir sevinç arasında boğulup giden zaman tüneli ...
Her dar geçitten geçerken boynunuzu büküşünüzde incittiğiniz sinirleriniz kan yolunu zorlar, belki de bilinçsel felç dediğimiz anlak yitimi bu olsa gerek.
Hayata bıraktığımız eğri büğrü çiziklerin hepsi aslında kum yazıları, kimini gölgeye kimini ise güneşin alnına çiziyoruz.
Ve eninde sonunda tüm yazdıklarımız siliniyor, kimi zaman uzaklardan kopan büyük bir dalganın kırılımı ile gelen minik köpükler yüzünden, kimi zaman ise o büyük dalgayla siliniyor yazılanlar ama sadece kimi zaman ...

Veremli düşünceler sarıyor zihnimizi, içinde kıvranıyoruz, kanamalı …
Ki onlarında zihinlerinde ütopyalar kurulmuyor mu vakitli vakitsiz ?


29 KASIM 2004