Aman, her şey boş, vallaha boş. Vapur en son ne zaman kalkıyor, ondan haber ver bana. Uyumaktan daha güzel şey yok, ben bunu bilir, bunu söylerim sana.

Kızın rüyasında; o bir gün gelmeyecek işine, hiç haber vermeden. Issız dünyasından kimsenin haberi olmadan. Uyuya kaldı zannedecekler veya hiçbir şey düşünmeyecekler. Kimse ilk başta önemsemeyecek, zaten hiçbir zaman önemsenmedi. Arayan bile olmayacak, kimse numarasını bilmezdi zaten.

Ama sonra bir gün haberleri olduğunda… Kim bilebilirdi diyecekler, onun o olduğunu, bizimse biz. Aynı bizden biriydi, farkımız yoktu hiç. Senin benim gibi, sıradan ve sessiz. Adsız. Kim bilebilirdi onun o olduğunu, bizimse biz…

İffetsiz bir akrostiş düğünü, bu sefer ikincilerde. Sana doğru doğmakta, kızıl havaları seyretsen bile. Atma, Haşim, gün çoktan akşam oldu. Kirli sokaklarında İstanbul’un güneş soğuk ve alçaktan battı. Ah, bu son fasıl…