Şaka gibiydi aslında herşey.
Raslantıydı; tuhaf.
Ama değildi,
Hayat bile rastlantılardan ibaret değil miydi?
Bir an olmuş söyleyivermişim herşeyi.
Utanmıyorum, pişman da değilim zaten.
Ama yıkardı yine de beni biliyorum,
Dudaklarından cıkacak iki kelime.
Korktum başta.
Çekindiğim doğru.
Ama başka seçenek de yoktu.
Ya söyleyecektim ne olacaksa olacaktı,
Ya da kendi duygularımda yok olacaktım.
Biliyordum pek parlak değildi kaderim.
Yinede koştum bilinmeyen bir yola.
Utanmıyorum, pişman da değilim zaten.
Sonra ufak bir ışık gördüm.
Ona da yürüdüm.
Sen bir adım attım önce.
Biraz çekindim geçmişi düşününce.
Varsın olsun.
Bir sonum varsa o da sende sonbulsun.
Belki fazla hayal kurdum,
Ya da fazla dolmuşum.
Hatta küçücük bir aşka muhtaç, kurulmuşum.
Sonra yüzleştim acı gerçekle.
Anladım ki kendi yağımda kavrulmuşum sadece.
belki küçük bir aşkın karaltısı inmiş gözüme.
Sarılmışım dört elle, bağışla.
Utanıyorum şimdi, pişmanım hatta.
Şaka yapmışsın, gerçek sanmışım.