Çekmek sensizlik dumanını içime
acı iliştirilmiş bir gözyaşından sonra…
Anladım günlerin neden geçmediğini,
sessiz sokaklarda yürüdükten sonra…
Bir telaş var şimdi görmeyen gözlerimde
seni aramak bulamamak korkusu ile birlikte..
Başka gönüllerde esir düşmek var,
yabancı rüzgarlarla sonbahara esmek gibi…
Gülüşler yalancı, merhabalar katil katiller yüzümde
kendi acımasızlığıma yeniliyorum
tek oyuncu olduğumda bile…
Bir sahne hayat ağladığında güldüğün zannedilen,
uzaktan gülünç yakındansa trajik…
Belgesel tadında müzikaller
bilmediğim bir dilde filimler.
Yaşanan an ait değil olduğu yere,
yadırgıyor sözler kendilerini anlatan dudakları.
Son sahne diyecek yönetmen, filim bitti dağılın…
Ben hala ordayım son sahnedeki aşk, acı, hezeyan,
sensizlik benim...
Bitmez bu şiir sen gelene kadar…
Bitmez bu hayat bir ağacın dalındaki
yaprak üstündeki çiğ taneleri gibi,
düşmez bu aşk toprağa…
Beni ben yapan, benden öte bir sen var içimde,
bana uzak, yıldızlara yakın bir biz var içimde.
Biten ben değilim başlamayan sensin.
Dönmeyen sensin giden ben değilim.