Yollar bilirim ben;sensiz gidilen,sensiz olan, sonsuz olmaya aday.Sevmem aslında yolculukları,hep bir zorlama vardır yollarımda.Gitmeleri ,gelmeleri karıştırdığım.Hep bir Kızılırmak deltası.Değişmeyen ırmağın debisi kıvamında.Yolların sonunda -varışlarım da yani varmak denirse eğer, ”Başka bir hayat,nasıl kendi evim gibi tanıdık? Ve kendi evim,nasıl bütün bir dünya gibi yabancı?” çelişkisini yaşadığım emri vaki yolculuklarım.

Yollar bilirim ben;sensiz gidilen,sensiz dönebilme karasızlığında.Amaçsız,ilkesiz yollar giderim.Dönmeme yeminleri ederim,keskin yolculuk kokuları içerisinde.Terk-i diyar eylemek isterim,yaşadığım yere inat yaparcasına onu kıskandırırcasına.

Yolun beni götüreceği yerde bambaşka bir hayat vardır biliyorum her şeyini baştan kuracağım bir hayat.Ama yine biliyorum ki;varacağım yerde yine aynı sorunlar,aynı sabahlar,aynı akşamlar,aynı sıkıntılar olacak.Hayat;yine kendisini gösterip tüm suçlarımın günah keçisi,tüm yalanlarımın tek sorumlusu olacak.Benden bir ben alıp bana yeni bir ben verme vaadiyle kandırılacak olan ruhum ve en çok incinecek olan yine ruhum olacak.Evet,ruhum olacak…

Yollar birim ben;hep bir mecburiyet,otobüsle gidilen.İzsiz,ıssız yerlerden geçen,kervanını çağ içerisinde yitirmiş.Muavine ilk göz temasında gıcık, ‘kaptan’a karşı yolculuk kadar zorunlu bir güvenle ama onunla gidilen yollar bilirim ben.“Yanıma kimse oturmasa da rahat rahat uyusam.” Bencilliğinde.”bu koltukda benden önce kaç kişi oturdu ve neydi yolculuklarının ana maddesi.”Düşüncesinde.

Yollar bilirim ben;gidilen git git bitmeyen ve yanından geçip gittiğim takometre hızında şehirler,kasabalar,köyler,boş araziler.Şehirdekiler;büyük şehir rüyasına yatmışlar.Boş araziler;biraz dolsak da,kimisi bizi yarı dolu diye kalan kimisi de yarısı boş diye nitelendirse düşündeler.Bir daha geçmiyeceğim buradan desem yalan.her geçişim onlara uğrama zorunlu,varışlarım onlara varmaya bağlı…

Yolculuklar bilirim ben soğuk;ağustos ayında bana kazak giydiren,haziranın ayının ortasında yanıma bir şey alayım endişesinde.Ocak,şubat;kış-kıyamet,kar-buz ve türkçemde ki ne kadar soğuk ile alakalı ikileme varsa hepsi dahil.

Yollar bilirim ben;gün doğumuyla başlayan yada gün doğumun da bitmeye yakın.Gece 12:00 arabalarına talim ve o geceler hiç bitmezmiş gibi gelir.Yollar değil.Yollar hiç bitmez zaten kaç ömre törpü olmuş kim bilir?Gece hiç bitmezmiş gibi gelir.Bedenim oturmaktan yorgun,gözlerim sabah güneşine karşı, yangın,kulaklarımda rakım değişikliği tınısı,ağzımda pas tadı,ellerimde kolonya kokusu,içimde yollardan sensiz dönme korkusu,bavulumda bana bile beni anlatamayacak olan benim kıyafetlerim.

Yollara giderken senin ile en çok yalnız kalmış boz kır ağaçlarına üzülürdüm.Alabildiğine dağlık ve çorak arazinin ortasında tek başına kalmış bir ağaç,bir çıkıntı,gövdesi sola yatmış,dalları sarkmış yalnız kalmış cinsi anlaşılmayan bir ağaç.Kim bilir kaç mevsim tüketmiş,acılarını halka yapıp atmış içine,bölü ikisi yaşını keresi acılarını,hasretini veren motifler yapmış içine sıkıntıdan.İşte budur ağacın kabuk bağlaması,yapraklarını dökmesi.Kim?Neden?Nasıl dikmiş o ağacı oraya diye düşündüm kilometrelerce sonra yanımda olmayışın geldi aklıma yollara sensiz çıkışım,ağaç işte dalı yaprağı,kökü ile daha ne olsun başka…yollar bilirim ben ;biraz daha kabuk bağladığım senle gidilen sensiz dönmeme arzusunda….

Uzun ince bir yoldayım,gidiyorum.Her yolculuk hala beni hüznlendirebiliyor,terk-i diyar eyleyemiyorum kıyamıyorum şehrime,yollarımın asfaltı TCK garantisinde.Gidip de dönmek olmuyor bazen.Yollar bilirim ben Edirne’den Ardahan’a,Toroslar’ı aşıp,Zigana’dan geçmişliğim vardır .Senin gittiğin yolları bir tek ben bilmiyorum,bilememden zaten zira senin ki benden terk-i gönül…