“Kalbime karşılık bir Ümit verdin
Oysa benden her gece bir gül isterdin”

Tek başıma geçerken bu yaşlı kaldırımdan
Bir bakarsın, dudağımdan o mısralar dökülür
Toprak karış karış çekilir de altımdan
Üstüme yığın yığın hatıralar dökülür

O mısralar ki, her zaman adınla anılacak,
Her bir harfi kalbimden, teker teker söksem de.
Gene de ellerimle yazdım sanılacak
Bir harfine bin gözyaşı döksem de.

Adın ki, her harfinin sevdalısı olmuşum,
Bırak söyleyim de, kalbim benden ayrılsın
Ben zaten gözlerinden uzaklarda ölmüşüm
Bari cansız bedenim hayaline sarılsın

Bırak kalbim adını şiirlerle boyasın
Ben bir kenarda, yavaş yavaş çürürüm
Yeter ki, ölümümde bu mısralar yaşasın
Ben her gece bu yollarda yürürüm

Yürürüm bu sokaklarda, bu kaldırımda
Bir mısra daha eklenir, isminin şiirine
Her gece, hayalini gezdiririm yanımda
Hayaline seslenirim, gözlerinin yerine

Eğer bir gün duyarsan sana seslendiğimi
Gelme, bil ki şiirin bir yerlerde okunur
Yürüyemez olup da duvara yaslandığımı
Gelip de görme, yüreğime dokunur

Dizlerimin üstüne çöküp süründüğümde
Son mısrayı yazmışım, ismi kaldı demektir
Kulağında çınlayan, seslere büründüğümde
Kalpsiz bedenimi toprak aldı demektir

“Adını verdin, kalbimi aldın
Ben öldüm, isimsiz kaldın”