Elindeki bıçak nasıl da keskindi. Oysa herşey bu sabaha kadar çok güzeldi. Keşke sevgilisi kendisine biraz daha değer vermiş olsaydı. Aylarca yalan dünyasında yaşayıp aldatıldığını bu biçimde öğrenmesi gerekmiyordu. Bu bir hediyeydi aslında. Gerçeği biliyordu çünkü. Sevdiğini ama sevilmediğini. Onu bir başka kızla yere paralel yakaladığında hissettiğini hissetti birden. Göğsü yandı, kalbi içini beyne kustu ve elindeki bıçağı daha sıkı tuttu.

İntihara meyilli annesi amacına ulaşalı epey olmuştu. Annesini nasıl da özlemişti. Onun intiharını hemen kabullenmişti. Babasının yaptıklarından sonra annesinin yaşadıklarına daha fazla katlanması anlamsızdı. Zaman durmalıydı, durdu.

Yağmur şiddetlendi, bıçakla yolculuk etmenin iyi fikir olup olmadığını sorguladı. Fazla zamanı kalmadığını biliyordu, babası her an gelebilir ve onu kendisiyle yaşamaya bir kez daha mecbur edebilirdi. O da annesi gibi yapıp atlayarak intihar ederse, belki de yapacağı bu iğrenç eylem bir parça anlam kazanabilirdi. Kendisini bu noktaya getiren şokun farkında olmadan, kendisini bu noktaya getiren olayı hatırladı yine. Hatırladı? Unutalı sadece bir kaç saniye olmuştu. Sevdiği erkeği o kızla yakaladığından beri yağmur hiç durmamıştı. Bir onlara bir de kendine bakmıştı. Kendini, sarı yağmurluğunun içinde yavaş yavaş yok olurken görmüştü. Bir tek onu kendi gibi gördü. Yeniden bilincin en yüksek düzeyine çıktı, elindeki bıçağı fırlatıp attı. Hızlı adımlarla, pencereye doğru gitti. Rüzgarın savurup durduğu perde, arkasındaki yolu artık gizlemekte zorlanıyordu. Koltuğu merdiven yapıp pervaza çıktı. Yeterince yüksek olup olmadığını düşündü. Doğru biçimde atlarsa, bu yükseklik de iş görürdü. Son yolcuğuna hazırlanan idam mahkumlarına sorulduğu gibi, kendisine sordu: Son düşüncem ne olmalı? Annesiydi elbette. Anne gibi sevgili olmaz ki. Onun yanına gidiyorum şimdi, dedi. Yüzünü yukarıya doğru tutup düşüncelerini serinletti. Bu sırada korkunç bir şiddetle babası bağırdı: Kestik!

Babasının odaya aniden girmesinin şokuyla kendisini bir anda düşerken buluverdi. O sırada bir şeyler düşündü ama ne düşündüğünü hiç hatırlayamadı. Kızın bedeninden dökülen, asfaltta düşüncelerini serinletenle buluştuğunda, yönetmen hala durumun farkında değildi. Kızın, pencerede fazla durması ya da beden dilinden hoşlanmamış olabilirdi. Ama şaşırmış çekim ekibinin ortak fikri, bu kadar tekrarla bu filmin bitmeyeceğiydi. Kurguda ani kesmeleri sevdiği için mi acaba sahneleri böyle aniden kesiveriyordu. Çekim ekibi, sahneyi baştan almaya hazırlanırken ışıkçı bağırdı: Düştü!

Pencerelere sığışan kafalar, asfaltta yatan oyuncuya bakıyordu şimdi. Kızın yüzünü tam göremiyorlardı ama ışıkçı, gülümsediğine yemin edebilirdi. Yönetmen, polislerin birazdan zor kullanarak bozacağı pozisyonunda donakaldı. Aniden bağırarak sete dalması kızı bu denli korkutmuş muydu yani? Kızın, rolünü oynarkenki iç sesini senaryodan defalarca okuyacaktı sonra. Her şey yolunda görünüyordu, sevgilisi tarafından aldatıldığı için kız bunalıma girer ve intihar eder.. Lanet olası sadece atlarmış gibi yapacaktı, dedi ve bu rolde, annesinin hamileliğinde kullandığı ilaçlar yüzünden kör doğan kızını oynattığı için kendine kızdı.