pasifistin şiiri





bır zamanlar


ağacları ard arda ekmiyorlardı


insanları sırayla düzmüyorlardı


kurşuna vermiyorlardı


çiçeklerı üzmeye kıymıyorlardı


sonra şeherin solğun pencerelerinden


o çiçekler


güzelliyin aniliyini hayatın faniliyini


duydurmuyorlardı





hiç ne birden olmuyor


hayat sonradan


yubanmadan alacakdı kendi içine boşluğu





yağmurlu havalarda


yolların yanısıra düzülü ağacların


görkemınde durulan güzelliyi


arabalar tahrif edecekdiler


güzelim ağacların davamlı lengerini


çirkabla teltif edecekdiler





güneşin daha bir adı yağmur olacakdı





kızmar havalarda


su diye imekleyen eşyalaraın fonunda


yağmuru hatırladacakdı o


ama çok ani





adiliyin hududları


hayatın içine kadar daralacakdı





çok zaman gözümüzü yumub ötecekdik


hayatın yanından





bağdadın daha bİr adı washinqton olacakdı


yankilerin daha bir adı arab


bush dönüb muhammad olacakdı


büt yıkacakdı irakda





londonun doğu mahallelerinde doğan cocuq


besrede ölecekdi anındaca


kapayarak gözleriyle


havada uçan haçların resmini





otellonun daha bir adı dezdemona olacakdı





şekspirin cesedi bulunacakdı


kerbela camelerinin birinde


boğazında kendi ellerinin kançır izleri





hayatın daha bir adı ölüm olacakdı


doğunun daha bir adı batı





yorğun ve süst döşenmiş


sehranın göbeyinde


aldanışla uykuya dalacakdı texas cocuqları


adi bir kum fırtınası


bütün canlı hayatı göye sovuracakdı





hepsi birden unutacakdı


bir zamanlar


Allahın daha bir adı Allah olmuş


insanın daha bir adı İnsan