sana bu mektubu cok uzaklardan yazıyorum sana ne kadar uzak oldugumu bile ,bile ve okumayacagını duymayacagını
bile bile yazıyorum.ne kadar isterdim her satırı sana bire bir okumayı.gözlerine bakıp hic konuşmadan
sessizce dalıp gitmek isterdim.bu mektubu yüregime defalarca yazmış ,defalarcada silip atmışdım.
sense adresimi cokdan unutdun ,belki benide unutdun ne acı degilmi,oysa yeminler üzerine kurulmuşdu
bizim zor acı sevdamız.
her başlangıcımız inadına derken sen beni benden terk etdigini sanırken ben kalemimle sana defalarca mektuplar yazıp
sonrada onları birer birer yırtıp atdım.kendimle her yüzleşdigimde seninle karşılaşmam niye maziye her
daldıgımda kaybolmak niye seninle.hüzünlerimi ardından gömdüm birerbirer.
sesinin verdigi huzuru aradım her başka sesde neden bulamadım? ısrarla yok olmak niye icimden hergecengün
bana dahada uzaksın.seni kaybetmenin verdigi acıyı atlatamadan hayalini kaybetmemek icin anılarıma nasıl sarıldıgımı
bilseydin.hatırlarmısın seninle ne cok tartışırdık ,mecnunun leylası ,keremin aslısı olmamak icin
bilirdim o sevdaların sonunu.sende bilirmişsin ki sonumuzu sevdamızı benzetirdin onlar tarihler boyu
aşklarıyla yaşamaya devam ederken bizden geriye ne kaldı .
yalancı sözlerle etrafıma seni unutdugumu umursamaz kelimelerle savursamda kolay degildi yalancı sözleri
kendime söylemek.benden neler aldıgını birbilseydin.cok uzaklarda olman, başka sevdalara yelken acman
düşünmeden savurup gitdigin benden neler aldıgını birbilseydin.
senden ayrı yaşamak hatda nefes almak ölümderdim.bak ellerim hala kalem tutuyor ölmedim bedenim bırakdıgın
gibi yaşadıgımı kanıtlasada ben aslında ölmekdende beterim.
ayrılışlarımız ne kadar zor olurdu her adımın dan sonra geriye bir adımdaha atardın bense senin yanımdan
ayrılmaman ugruna manasız kaprisler yapardım şimdi düşünüyorumda manasız oldugunu sandıgım kaprislerimin
ne kadar anlam taşıdıgını. bizim mevsimlerimiz sonbaharı taşırdı mutlulugumuzla hüznü bir arada yaşırdık
ne kadarda agır gelirdi ama bir sevda taşırdık ki yüreklerimizde sonbaharın buruk hüznünü unuturduk
inadına.
yüzümde görmek istemedigin yaşlar varya ,senden sonrada olmadı.akmadı uzaklara dalan gözlerimden
biliyordum artık dönüşün yokdu. batan güneşin, kaybolan ayın, kayıp giden yıldızların,uzaklara salalanan
mendillerin,karı eriyen yüksek dagların geriye dönüşleri olurduda bir senin olmazdı bunu ne kadar iyi
biliyordum.icimde ufak bir umut bırakmadan gitdin sen benden ,
sensizligi ne cokda sindirmişdin icime. korkularımda sarıldıgım tek nefesken. artık gökgürültüsünden
korkmuyorum bu cesaretlendigimden degil,artık sarılacagım sen olmadıgından.
icimdeki fırtınalara alışmışken bende bırakdıgın bir senle avunurum ,sonra ortalıgı karanlık kaplar
kalbim sıkışır, nefes alamam her an ölüme yaklaşdıgımı sanırken,derin bir nefes alır yavaşca neden olmadıgını
anımsamaya başlarım.
inadına dedim ya an an gelir işde böyle oldugum zamanlar seni paylaşdıgım bir kalemim birde sen giderken
yıkılan gönlüm olur.ondan kalanları yazarım sana. birde kalemime dökülmeyenler.
anlamını yitirdiginde yaşamak hafif bir gülümseme alır yüzümde şimdiki gibi
ben kaybetdigim , yitirdigim ve geri dönüşü olmadıgını bildigim sevdamı bende yaşatırken yalan olduguna
inandıgım bu dünyada bir sevdama inanmışken,unutdugun adresden sana bir mektup yazılmışken
bilirimki aslında sende unutdugunu sandigim adresdesin.