Ellerinde kan gülleri açıyordu,
Küçük Japon kızının.
Elleri yoktu ki...
O, Hiroşimada çekik gözlü bir Japon kızı!
O, kalbimde kanayan büyük bir yara;
Tamı tamına 59 yıldır! ..
Hala küçük sokağında ip atlıyor olmalı..
Binlerce yıl sonra bile hala orda olucak;
Ve lanet okuyacak ellerini çalanlara.
Elleri olmayan ve sürekli ip atlayan bir kız!
Hepimiz gideceğiz ama
O hep orada kalacak.
Bir bulut olacak tepesinde.
Bir türlü adını koyamadığım
Bir gülümseme olacak gözlerinde...
Beni çıldırtma küçük kız!
Söyle kime gülüyor gözlerin?
Kim çaldı ellerini senden?
Hangi bomba eritebilir senin,
Gülümseyen gözlerini!
Annen nerede?
Baban nerede?
Kardeşlerin nerede?
Neden gülümsüyorsun hala,
Kime bu eriten gülücük?
Söyle! Kime?
Yoksa ölürüm.
Ne çabuk unuttular seni Hiroşima' da!
Sen unuttun mu,
Seni bir toz bulutunun altında kavuranları! ! !
Sen unuttuysan,
Ben de unuturum(!) küçük kız.
Nasıl olsa bir gün.
Bir gün...
Beraberce alacağız intikamımızı..
Ve
Ellerinden tutacağım,
Hani şu minnacık bir papatyayı andıran ellerinden!
Kaybolucaz seninle görünür ufukta.
Ve bir bulutun üstünde yürüyeceğiz,
Ama bu sefer öldüremeyecek, korkma!
Papatya bahçeleriyle dolu bir cehennem,
Atom bombalarıyla dolu bir cennet
Ve yanımızda senin gibi binlercesi olucak!
Sakın korkmayın,
Atom Bombasının Çocukları!
Bu sefer öldürmeyecek bulut...
Annelerinizi, babalarınızı, kardeşlerinizi,
Bu bulutun az ilerisinde bulacaksınız!
Siz gideceksiniz, ben kalacağım!
Daha çok papatya var koklanacak...
Daha çok bomba var patlatılacak!..