dün
gecenin bir yarısı üzerime çöktü yokluğunun puslu kokusu
vurdu suratıma nankörlüğün kudurmuş tokadı
gıkım çıkmadı
tuttum onurumun elinden
veda bile etmedim
kapıda karşıladı beni yalnızlık tam çıkarken
atladım bir arabanın arka koltuğuna
açık pencereden hiçliğini solukladım
uyku mahmuru gözlerimle
zifiri karanlıklarda yalnızlığı ezberledim
yazdım, yazdım, yazdım...
rüyalarımın en ücra köşelerine gizledim ihanetleri
öfkemi biriktirdim
üzerime sinmiş yokluğunun naftalin kokulu bulantısı
sessiz diyarlara yelken açtım

bugün
yalnızlığım ve ben
başım dimdik
gururla haykırıyor yüreğim
masmavi okyanuslarda bir damla su gibi özgür
yalansız
aldatmadan
sonuna kadar...