Kelebeğin kulağına fısıldadım bitip tükenmeyen hayat şarkımı...Ben senin kurduğun aşk cümlelerini sevmedim ya !... Sevdiğim sonu gelmeyen hecelerdi.Hani şu aşkı anlatan senin Dünyanda.Kalemimin kağıda fısıldsdığı yalanlara ev sahipliği yapıyordu benim yüreğim.Sense hercai kurşunun ardından koşup durdun tüm masal boyunca. Benim ümitlerim vardı senin uydurduğun masallarda.Senin yalanların vardı benim kulağına fısıldadığım hayat şarkılarımda...

Geceyi böldüm kör kurşunlarla / puslu gün ışığının.Bir mum yaktım karanlığa seni ve yalanlarını bekledim.Yıldızların koynunda yürüdüm.Geceme Güneş gibi doğacağın anı bekledim.Ümitlerimin sonuna geldiğimi duydum / patika yolunda bir masal perisinden.

Biliyordun sen , benim hayalimin çıkmayayacağını pembe bulutlara . Çünkü senin mor benekli papuçların vardı . Senin yaptığın kirletmekti kalbimi şu kirli papuçlarını giyidiğin yalanlarla...

Seni gömdüm geceye.Sevdamı bir cam şişeye koyup denizin en kuytu köşesine sakladım.Rüzgarını sevdim.Seni savuran yalanlarla dolu.Hecelerinde birer şarkı uydurdum kendimce.Fısıldadım o şarkımı senin kulağına . Sen öldün şarkımın ardından.

Doğru ya ; Bir gün yaşar zaten hercai kelebekler. Sonra ölürler yalanlarıyla birlikte...BEDALİZAN