Exit Film (For A Music)(1)
Elbette kapıyı kırarak da girilebilirdim içeri ama apartmana girdiğimi gören kapıcıyı öldürmek epey gürültü çıkardığından olacak -küçük bir hırk ya da hörk sesi gelmişti gırtlağından- zili çalmayı daha uygun buldum.
Beynine dayadığım 45'lik colt'a şükürler olsun, hizmetçi kız şaşırmaya bile fırsat bulamadan yükses sesle tekrar etti fısıltımı: "Yok sağolun, birşey istemiyoruz!". Kapıyı kapatmasını işaret ettim. Ayak altında dolaşmamalıydı. Odasına götürüp "duck tape(2)" kürüne tabi tutum kendisini. Evdeki diğer organizma, yani "beyefendi", çalışma odasında. Işığı açık, ancak çok iyi biliyorum ki "bilimsel" şekerlemelerinden yüzbinincinin analizini yapmakta.
Derin bir nefes alıp çiçek kokan odaya yaklaştım. İçeriden hiç ses gelmiyor. Kapı kolunun soğukluğu da durduramadı beni, usulca içeri sızdım. Oda karanlık. İlk önce, içeriye açık pencereden de girebileceğim geçiyor aklımdan. Pişmanlık duymanın sırası değil. Zaten ışıltılı yüzünü gördüğümde aklımdaki bütün resimler siliniverdi. Başımı hafifçe sağa eğip yüzüne yaklaştırdım. Uyuyor, ve yapraklardan süzülen çiğ damlaları gibi sessiz gözyaşları döküyor.
Yatağın ucuna oturdum, gözyaşlarını silip usulca uyandırdım. Yüzümü görür görmez önce korku, sonra şaşkınlık geçti gözlerinden, sonunda da dudaklari titredi ve beni buraya kadar getiren o çaresizlik kokan şefkat ifadesi yerleşip sabitlendi yüzüne. "Kalk" dedim. "Giyin. Artık gidiyoruz." Önce dirseklerinden destek alıp göğsünü ve başını ayırdı yataktan. Gözlerinden sonra, kalbi ve aklı da görünce beni usulcacık boynuma sarıldı. Öpmedi. Ama kurumaya çalışan gözyaşları serinletti boynumu. Yavaş bir hareketle uzaklaştırdım kendimden. Acele, acemi hareketlerle toparlanmaya çalıştı, çıplak ayaklarını yataktan indirip oturdu.
     Kısa bir an bakışları karşıdaki duvara sabitlendi. Yüzünü yere eğip avuçlarının içleriyle gözlerini ovdu. Uyurken ağlamış olduğunu da bu hareketinden sonra farketti, şaşırmaya vakti olmadığını hatırlayıp burnunu çekti, hızlı bir alışkanlıkla saçlarını düzeltip, ince ve saydam bir "ben iyiyim" gülümsemesi gönderdi.
     Odanın diğer köşesinde küçük çantasına rastgele eşyalar doldururken, içeriden gelen bir ses elimi doğrudan silahıma götürdü. On nefes alımı dinledim dışarıyı. "Babamdır, buraya gelmek aklından bile geçmez" dedi. Söylediği kelimeleri hiç düşünmedim, anlamlarını da. Nergis kokan o serin sesi yeterliydi bana, hiç bilmediğim bir dilde konuşsa bile sakinleştirebilirdi beni. Perdeyi yana çekip, açık pencereye oturdum. Sırtımı boşluğa dayadım ve onu izlemeye devam ettim. Biliyordum, ya da seziyordum. Toplanmayı bitirmesine 30 saniye kala anlayacaktı. "Nereye?" diye sormak için dizlerinin üzerinde, arkası dönük durduğu köşeden yalnızca başını çevirip soru işaretleri ile dolu, kararsız, anlayamamış bir bakış gönderecekti bana. O bakış beni pencereden fırlatabilir, bunu biliyorum.
     Bütün bunları düşünmeyi bıraktığımda aynı köşede, aynı şekilde hareketsiz durduğunu farkettim. Gitmemizi gerektirecek son hareketi yapmadan önce düşünüyordu. Başını çevirmeye yeltendiği anda silahı doğrultup tam kulağının üzerinden vurdum onu. Çantasının üzerine yığıldığında duvardaki kızıl gölgesini gördüm. İçeriden büyük bir gürültü geldi.
Sıcak namluyu damağıma dayayıp dişlerimi sıktım.
Sırtüstü boşluğa akarken tetiği ezdi parmağım.

1) Radiohead grubunun “Exit Music for A Film” adlı şarkılarından esinlenerek.
2) Çok kuvvetli bir yapışkan bant türü.