İzEdebiyat - A. Ceyda Öz - Bir Lokma Ekmek Bir Hırka mıdır Hayat?

Karanlık olmuştu, saat gece yarısını biraz geçmişti. Geçmeyen dakikalar başlamıştı işte.
Her saniye bin yıl gibi. Oysa ömür ne kıymetliydi, bir öksürük, bir baş ağrısı bile musallat olsa, can derdi hep can derdiydi.

Sahi can derdi sadece bedeni vurunca mı baş gösterir. Yoksa içimiz yanınca da mı can derdine düşeriz? Kederde, hastalıkta sağlıkta bir arada olmaya söz verdiren evlilik
törenleri de bunun için midir?

Bir ömür mutlu olun, önce dost olun sonra evli çift olun mu demek istemektedir o yemini söyletenler?

Tüm uzun yıllar evli kalan çiftler, dost mudur? Yoksa alışkanlıklar mıdır, hayatın akışına bırakılmış hayatlar...Bir rüzgar esse sakınıp, at gözlüğü ile mi dolaşırlar. Yoksa onlara bu yeter mi, bir lokma ekmek bir hırka misali mi yaşanmalıdır mutlu olabilmek için hayat?

Yoksa bununla yetinmeyenlerde midir hata, hata mı desek bir bir dost eli, iki çift laf, özlenen bir sevgiyi aramaya, yoksa var olanı sevmemek midir hata? Sevmek zorla mı olur?
Hata insanlar içindir derler ya, ne çok hata yapar olmuşuz, mahkeme salonları evliliği sonlandırmak isteyen çiftlerle dolu. Zamanında bir bilezik yoktu da mı analarımızın
bileğinde, o yüzden mi katlanmışlardı acaba, yoksa sevgi o günlerde mi kaldı, gaz ocaklarında pişen yemekler, mum ışığı sohbetleri, külüne muhtaç olduğun komşu muhabbetleri. Onlar mı doldururdu boşlukları da o yüzden mi daha azdı ayrılıklar? Gittikçe sevgiden uzaklaşıyor muyuz, yoldan geçene bir merhabayı esirger hale mi geldik?

Özel biri olduğunu düşündüğüm bir şef garsonun sözleri aklıma geldi.

" Zamanında Beyoğlu' nda Abdullah Efendi lokantasında çalışırdım. Biz garson kıyafetimizle Beyoğlu'na çıkmaya utanırdık, öyle müstesna, öyle güzel kıyafetli hanımefendiler, beyefendiler dolaşırdı ki Beyoğlu' nun sokaklarında, takım elbisemizle işe gelirdik, kolalı gömlek, kol düğmelerimiz, şapkamız olurdu üzerimizde. Geçenlerde bir gittim ki, o günlerde parmakla dahi gösterilemeyecek kıyafetteki insanlar basmış ortalığı, takım elbiseli bir beyefendiyi parmakla gösterebilirsiniz aralarında ".

Bu muydu yoksa sevgi? Saygı ile başlıyordu galiba önce her şey. Herkes herkese saygı duyuyor, önemsenince de birbirini mi seviyordu? Yaşam kolaydı demeye dilim varmıyor, nerede internet, nerede araba, telefon, televizyon vb...

Alın teri, yürek gücü müydü ortalığın hakimi? Sevginin tohumlarını bunlar mı ekerdi, yeşerdikçe yeşerir, hiç solmaz mıydı hoşgörü ile beslendikçe sürekli?

Çocuklar, geleceklerimiz, ya onlar ne durumdalar? Sadece bir bebeğim olduğunu hatırlıyorum. O da şimdi hangi çocuğun evinde ya da kırılıp dökülüp bir çöp tenekesinin
dibini mi boylamıştır haberim yok. Oysa hemen hemen her çocuğun bir yığın oyuncağı var şimdilerde, ama yeni bir oyuncak istiyorlar hep, bir kaç oyundan sonra oyun sepetine atılıyor, oyun sepetleri dolup taşıyor, odanı topla savaşları başlıyor anne çocuk arasında.
Bir kelime yazıyorlar, tüm dünyada arıyorlar, oysa bizim bir kaç tane kitabımız, Teksas Tommikslerimiz, galiba bir de misketlerimiz vardı. Fırıldak döndürürdük rüzgarda,
uçurtma yapardık. Saklambaç, körebe oynardık Dune2000 oynamak yerine, haksız da değiller şimdi biz de oynuyoruz onların oyunlarını, olmayanın yerini dolduruyoruz. Onlar
olanları unutuyor. Olanla yetinebilmeyi değil, hep daha fazlayı istemeyi öğrenirken, bunu bencilce, hep bana olsun şeklinde istemeyi de ihmal etmiyoruz.

Sıranın önüne geçmeyi marifet sayıp, kırmızı ışıkta geçmeyi uyanıklık olarak addedip, yayalara yol vermeyi onur meselesi yapıyoruz. Bir de her şeyden yakınmak en iyi yaptığımız şey. Hiç bir şeyden memnun değiliz yaşantımızda, ülkemizde...Ancak hiç bir şey yapmıyoruz, onun yerine sürekli laf kalabalıkları üretip,başkalarını eleştirmeyi önemli bir şey sayıyoruz. Yıktığımız şeyin yerine yenisini koymuyoruz!
Kendi kimliğimizi ortaya koymanın en kolay yolu olan bu yolu hangimiz seçmiyoruz?