İnsanın onsekiz yaşındayken, yalnız başına girdiği ilk salon; gülünç ve dokunaklı bir anı! Bir kadının bakışı beni utandırmaya yeterdi! Hoşa gitmek istedikçe gülünç oluyordum. Herşey üzerinde yanlış düşüncelere kapılıyordum. Ya hiçbir neden yokken içimi döküyor, ya da bana biraz sert baktı diye adamı düşman sanıyordum. Fakat, sıkılganlığım yüzünden çektiğim bu üzüntüler içinde geçen bir güzel gün ne hoş bir şeydi!..
Görkemli ışıklara bürünmüş ve binlerce insanla dolu bu vadi, gözlerimi kamaştırıyor. Hiçbiri beni tanımıyor; hepside benden üstün. Aklım başımdan gidiyor.
İşi ne burada? Hoşlanıyor mu?
Yoksa hoşa gittiğini mi sanıyor?
Ey aşk! Bize, çılgınlıklar etmeden duyurduğun bir zevk var mı?
Onun güzelliğine hayranım, fakat zekâsından korkarım.Birbirini tutmayan, dağınık sözler, rastlantının yarattığı karşılaşmalar, kalbinde biraz olsun ateş olan, hayal gücü güçlü bir adamın gözünde kesin birer kanıt haline gelir.
Ne kararsızlıklar, nice uykusuz geçen geceler, Tanrım! Yoksa kendimi küçük mü düşüreceğim? Hayır, o zaten kendiliğinden bana aldırış etmeyecek. İyi ama, gidiyor, buradan uzaklaşıyor!..
Şimdi ciddi olmak istiyorum, sırasıdır.
Bugünlerde gülme gereğinden çok ciddiye alındığı için küçük bir kaçamak bile erdem tarafından suç sayılıyor.
Bir de itiraf ediyor! En küçük ayrıntısına varıncaya dek anlatıyor! Gözlerime iyice dikilen gözleri, bana başka birisi için duyduğu sevgiyi belirtiyor.
Ah! Nasıl da bir aşkın baharı nisan ayını o cilveli ihtişamına benziyor; şimdi güneş tüm güzelliğini gösteriyor, biraz sonra bir bulut herşei alıp götürüyor.
Zira, bütün bu anlattıklarımı gözümle gördüm, kim bilir, belki de onları görürken yanılmış olabilirim; fakat, aldatmıyorum.
Ey büyü... Sende aşkın bütün gücü mutsuz olmak gücü var. Senin elinden gelmeyen tek şey, onun o büyüleyici zevkleri, tatlı sevinçleridir. Onun uyuduğunu seyrederken, “O melek gibi güzel sevgili, bütün zaaflarıyla sadece ve sadece benimdir. İşte şimdi o. Tanrı’nın ihanetiyle bir adam kalbini büyülesin diye yarattığı gibi, artık benim elimde diyemiyorum.
İyi ama, ben o zevki o kadar ihtiyaçla , o kadar çekinerek elde edecek olursam, onun tadı kalmaz ki!..
Aynı şey onda da var
Hani doğanın açıklayacabileceği hiçbir şeyde,
Hiçbir zaman denge çizgisini aşmayan,
Tavırların sakin, soylu inceliği,
Bir duygunun hiçbir şeyi yeterli bulmaması gibi.
Ya da gördüklerinden büyük bir tat duyduğunu,
En azından belli etmemesi gibi davranışlardan...
Demek sizin uygarlığınızın yarattığı güzel mucize buymuş! Aşkı olağan bir uğraş haline getirdiniz.
Heyhat! Niçin özellikle bunlar da, başkaları değil?
Yürüyüşü, davranışı ne kadar anlamlı! Boyu posu ne kadar da ince, zarif! Kimdir bu kız acaba?