Soğuk bir sonbahar akşamında
bütün geçmişimi
o kentin
sokaklarına
caddelerine
ve o evin oturma odasına
yani, yanı başına
yani usulca,
gidiyorum

belirti yok
tanıdık yok
ses yok
gözlerin / dudakların

yok
tutunacak bir şey
kaçak bir ruh gibiyim.

bir sen varsın şimdi
bir de o kent

Belki alışkanlıklar edindik
asıl, güzel kalabilmekti önemli olan
düşmedin / düşürmedin
ne kendini ne beni
- sevda biraz da yürek işidir-
biliyorum artık
ve hala güzelsin
yüreklisin
masumsun
masumiyetimsin
duruşun güç veriyor bana
unutma
seni ve o kenti seviyorum


21.05.1997