Gözler, ruhun aynasıdır derler
Sahi ya, kaç defa şahitliğim var
Boncuk boncuk galaksiler
Kara bir çarşaf üzerine savrulmuş
Bembeyaz birer pırlanta gibi parlar da durur
Senin gözlerinde gördüm, senin dünyanı
Ruhunun en ince sızısını, en derin öykülerini
Ve gökleri kaplayan gönlünü
İçine her güzelliği alan kocaman gönlünü
Örtmek için yaseminlerin yetmediği
Gül suyuyla yıkanmış, bezenmiş
Güllerin dahi kıskandığı gönlünü
Ama senin bir anda, zamanının zerre kadar bir parçasında
Kirpiklerinle örttüğün
Hani içine dünyalar sığsa da
Hiç zorlanmadığın, yorulmadığın
Kuşların yuvalar kurduğu, cıvıldadığı
Yağmurların şarkılar söylediği gönlünü
Keşke, keşke erişebilseydim
Kadim monologlardan sıyrılmak
Nasıl da zor geliyor insana, sevince
Bir ramazan ikindisi susamışçasına
Sen konuşurdun ben dinlerdim hani
Nasıl vazgeçerim, nasıl vazgeçerdim, nasıl
Keşke dokunabilsem de o yumuşacık gönlüne
Rüzgârda savrulan ipekler gibi, saten bir havlu gibi
Ferahlıklara armağan gönlüne...
Ya dokunsaydım
Bembeyaz zülfüne karalar değmez miydi?
Gözlerine yaşlar düşmez miydi?