Büyük şehrin varoşlarında,
Tek göz bir oda.
Gün ışığı vurmuyor, duvarlarına.
Ufacık penceresi, kaplı muşamba.

Düşmüş kapının, iki menteşesinden biri.
Kapanmıyor birtürlü, kilidin dili.
Bitmez bir gizli hüzün var. Belli,
Hissediliyor, acı veren izleri.

Köşede duran teneke soba,
Ne işe yaradığını unutmuş ama,
Hala çabalıyor hatırlamaya,
Sonsuz aşkını, bir parça tahtaya.

Adını kimsenin bilmediği,
Belli ki bir sevda delisi.
Köşede çökmüş dizleri üzeri,
Dikilmiş kırık kapıya gözleri.

Bekliyor birşeyler, hala umutla.
Şimdi olmasa da, bir gün mutlaka.
Buluşmayı bekliyor sanki onunla,
Umutla işlenmiş, toprak yorganla...

9.Şubat.2003 Ankara 15.30