Çok düşünüyorum.Acaba bu kadar düşünmem gerek mi? Çok yoruyor beni. İçimde bir boşluk var sanki dolmayı bekliyor. Sanırım bunu yazarak doldurmaya çalışacağım. Birkaç gün önce ünlü klasiklerden okudum açıkçası beni biraz rahatlattı. Neden diye sorarsan benim yaptığım davranışları,hareketleri ya da düşündüğüm düşünceleri sadece benim gibi basit insanlar yapar diye düşünüyordum ama bunun böyle olmadığını en bilinen ve başarılı edebiyatçılar,filozoflar ya da bilim adamlarının da yaptığını fark ettim. Rahatlamamın asıl sebebi de her zaman özendiğim inatla bilgilerini kıskandığım insanlar zeki ve bilgili olan insanlar. Çok zeki olmasam da onlar gibi olmak istiyorum. Ve onlara benzemek ya da aynı şeyleri yapmamız bile bana iç rahatlığı veriyor. Şimdi diyeceksin bu iyi bir şey mi diye ya da hepsinin birbirinden farklı özellikleri var hepsine bir anda nasıl benzeyebilceksin diye evet haklısın hepsine birden benzeyemem. Bunu yapamam. Sadece ortak özelliklerimiz olur.Ama gelecekte yapacağım şeylerle onlarla aynı statü de olmak istiyorum. Bilmiyorum belki de bunu istememem gerek. Hiçbir şey bilmiyorum gerçekten hiçbir şey. Bilmek istiyorum. Anlamak istiyorum. Ama sanırım bunu kimse yapamamış belki de yapmışlardır. Onu da bilmiyorum. Bildiğim tek bir şey var olmam.Bu bedenle bu yüzle bu beyinimle (ki beyin geliştirilebilir) var olmuşum. Yaşıyorum. Nefes alıyorum.En önemlisi düşünüyorum.Bu yazdığım şeyler sadece içimi rahatlatmak için ve yalnızlığıma biraz keyif vermek için.Bunları anlatacak kimsem yok ihtiyacı olduğunu da sanmıyorum. Cümlelerimi yazıya dökmek bile yeterli benim için. Kendimi anlatma hissimi,biriyle sohbet etme hissimi tatmin ediyor.Dünya da burada yazılı cümlelerimi oluşturan 1,5 kg lık et parçamdan başka kimsem yok. Sadece o var.Ve onun varlığı sahip olabileceğim her şeyi bana veriyor.Var olduğum için müteşekkirim.