Ve kapının açılmasıyla
Bir fırın kokusu doldu eve
Biraz makine sesi
Cekete sinmiş buldular bir parça yorgunluğu
Bir fabrika göründü kapıdan
Bir manav, bir bakkal...
Bir babanın çökmüş omuzlarıydı
Eve tüm dışarıyı getiren
Nemli gözlerdi
Gamlı bir yürekti...

Yorgun gönüllü bu adam
Düşünür her bir ayrıntıyı
Çocukları için...
Parasızlık bir kara bulut ailenin üstünde
Oğlu ilerde ne iş yapacak?
Kızı bugün okulda kimlere özenecek?
Bu adam, bir başına neye yetecek?
Bir de karısı...
Anlaşılmamak en derin yarası adamın
Çözüm ümidiyle yakar her sigarayı
Dumanlar gibi uçup gider umutları...
Ah! Bir anlatabilse...
Karısına, oğluna, kızına,
Tüm o gölgelere...

Yorgun babanın gönlü yanar,
Kül olur bir sigarayla
Ve yemeğe geçer tüm aile
Baba koyar ortaya
Omzundaki tüm yükleri, suskunlukla
Kimse onları almaz
Yemek biter...
Gönlü yorgun adam,
Hepsine bakar tek tek...
Ve geri alır tüm suskunluklarını
Bir gün böylece biter...