Necip Fazıl Kısakürek'i kaldırımlara şiir yazdıracak kadar kendine çeken şey neydi. Belki de hepimizin hayatlarına dokunmasına rağmen hiç kimsenin hayatında bir yeri olmamasıydı. Kaldırımların sesi tüm sesler kesilince duyulur diyordu şair. Peki sesi olsa bize neler söylerdi kaldırımlar hiç düşündünüz mü. Her sabah erken saatlerde hayatlarından bıkkın bir şekilde işine okuluna giden insanlara şahit olan, her sabah güneşin tekrar doğmasının nasıl bir nimet olduğunun farkında bile olmadan günü geçirmek için yalnızca şartladıkları vücutlarını iş yolunda yürürken bulduklarının sessiz şahitleri bize ne derdi acaba.
Her gün birçok hayata dokunan, umutlarla gidilen iş görüşmelerinden hayal kırıklarıyla dönen insanların sırtında koskoca bir yükle bastığı, hastane önünde bir umut güzel haber bekleyen insanların adımladığı kaldırımlar...
Eğer konuşmuş olsalardı bize gökyüzünden bahsederlerdi galiba. Kafamızı kaldırdığımızda baş döndüren masmavi bir gökyüzü olduğundan habersiz bu insanlara belki de söylenebilecek en iyi şey buydu. Dünyanın etrafının masmavi bir gökyüzüyle çevrili olduğu.
Belki de aşkı anlatırdı. Sevgiliyi beklerken saatlerce eskitilmek üzere adımlanışından, onu ilk gördüğü anda yaşadıkları duygu cümbüşünden, ona sarıldıkları anda huzur dolduklarından, kalplerindeki yükü sevgilisinin kalbindeki limanına bırakan bu insanların adeta kanatlanarak bir kuş kadar hafiflediklerinden bahsederdi. Dünyanın etrafını çeviren o masmavi gökyüzünün nasıl olup da bir çift göze sığdığını düşünürken ne kadar yürüdüklerinin farkında bile olmayan bu insanlara yine kaldırımların arkadaşlık ettiğinden bahsederdi.
Belki de özlemden bahsederdi. Sevdiği insan yanında olmadığı zaman kalplerinde ki özlem ile gökyüzü başlarına yıkıldığı için nefes alamadıklarından, göğüslerine sıkıştıran koskoca bir yumrukla gezinirken gülmeyen yüzlerine en yakın dostun yine kaldırımlar olduğundan bahsederdi.
Belki de şimdi insanların ne anlama geldiğini bilmediği hayal kurmak adı verilen bir şey olduğundan bahsederdi. Üzerinde yürürken kuracakları ailenin ne kadar güzel olduğunu, kendilerini sevdiği insanla sevdiği şeyleri yaparken hayal eden insancıkların kafasına üşüşen dünya sorunlarıyla artık hayal kurmaya hakları olmadığını hatırladıklarında az öncesinden daha da ağırlaşarak yürüdüklerinden bahsederdi.
Rüzgarın ağaçlarla ettiği danslardan bahsederdi. Bir ağacın gölgesinde uzanmadan, çimenlerin üzerinde uykuya dalmadan yaşlanan ve hayatı ölene kadar yaşamak zorunda kalmak olarak gören bu insancıklara kaldırımların vereceği çok büyük dersler var eminim.
Bir sürü dünyanın sorunlarıyla uğraşan, bu sorunlarıyla bitmeyen kavgalara girişen insanların biten hayatlarındaki yarım kalmış duyguların ve hayallerin, daha yaşayamadıkları tüm güzelliklerin en güzel şahidi yine bu kaldırımlardır. Şiir yazılacak kadar değerli yapan belki de budur kaldırımları.