ellerim, dizlerim, buğday benizli uçurtmalar uçuran yüzüm…
çocuksadım yine Siryam
bak dinle haykırışlarım bile çocukça
hayıflanma sakın.


dönmeseydi şutlarımız taş kalelerin direklerinden.
hava kararmaya yüz tuttuğunda
“haydi eve” diye naralar duymasaydık da
üç beş gol fazla atabilseydik hayata.
adımızı, çimentosu yeni atılmış duvar diplerine değil de
sokağın ortasına öylece koskocaman yazabilseydik.


hele ağaçlara dalarken bizi yakalamaya çalışan o huysuz ihtiyarlara
mülkiyet hakkının çocuklukta bir halta yaramadığını bağırabilseydik de
o zaman anlasaydı çocuğun haklı olduğunu.


misketlerimiz kadar çoktu umutlarımız da
bir de üttük mü herkesi
en zengini biz olurduk mahallenin.
şiştikçe şişerdi ceplerimiz,
cebimizde büyütürdük oysa umutlarımızı, misketlerimizle.
paylaşımcıydık da
sıkıldık mı “kapıışş!” yapardık, yüksekçe bir yerden.

velhasıl büyüdük
büyüyemeyenlerimiz de oldu.
ne esrik günlerden geçtik ah,
ürkekti yarınlar bir serçe kanadında
ve törpülendi devşirme geceler bugünlere.
büyüdük
büyüyoruz, yaşıyoruz işte.

acı veya tatlı bir hatıradır ömründe insanın, çocukluk
saklarsın saklarsın saklarsın
bazen bir kolyedir boynunda, bazen de bir yara…