Nihayetinde sonlandırdım adımlarımı ve tüm varlığımla benimsedim, özümsedim acımasızca çarpan kesif rüzgârı. Bütün hiddetiyle indirdiği tokada artık direnmiyor, pek içten ve huzurlu bir teslimiyetle müsaade ediyordum ve evet, minnettardım ona. Aklım almıyordu, nasıl olur da bu zamana kadar mukavemet göstermiş, mevcudiyetimi sakınmıştım ondan? Hâlbuki şu an o kadar mutlu, o kadar mutluydum ki, vücudumun bu yüceler yücesi hissiyata dayanamayarak parçalanacağından korkmaya başlamıştım.
Ulu Tanrım, hâlâ esiyordu!
Ruhum, benliğim, tözüm semaya yükselmiş, saadetle sarhoş olmuş ve yıldırım hızıyla birbirini kovalayan sayısız fikriyatla dolup taşmıştı. Tarif edilemez bir duygu! Felsefi mülahazalar, enfes şiirler, ulvi bediiyette varlıklar…
Hayatım boyunca bu anı beklemiştim.
Yavaş yavaş ayaklarım kesiliyordu bu cehennemden; ellerimi hissetmiyor, ellerimi göremiyordum, hoş, gönül gözüm ise misliyle açıktı!
Mücadele veren son bir kudretle baktım etrafıma:
Beyaz.
Sonlandırdım nihayetinde.