Her gün aynı duyguyla uyanıyorum;
Hiç unutamayacakmış gibi.
Aslında hatırlamıyorum duadan ötesini.
İsyana söz düşmesin diye de,
Sildim gözyaşımın gerisini.
Gülüşümü bıraktım bir musalla taşına;
Biliyorum, dönmeyeceksin,
Sonsuza kadar gittin;
Devirip koca bir acıyı başıma.
Oysa ki o an ölen bendim;
Sen ise yaşıyorsun hâlâ karşımda.
Şimdi yokluğunun etrafında geçiyor hayat.
Sensizlik demek değil ayrılık.
Ne kadar yarım, ne kadar eksik kalsam da;
Sen her şeydesin,
Her şey sende artık.
Özlemin bir ateş gibi yakıyor olsa da,
Zor gelse de kokunu almadan yaşamak
Ve kendimden geçmeden düşünmek seni,
Bir türlü mümkün olmasa da,
İçimde her gün yeşillen diye;
Şiirler yazıyorum mısraları afilli.
Odamda ki rüzgâr dinmesin diye; camları açıyorum bir bir
Ve bir bir, günleri sayıyorum,
Yüreğim tetikte, ellerim karanfilli.
Kollarına saklanıp kapıların her gün ,
Geleceğin anı bekliyorum;
Gelmeyeceğini bile bile...
(29 Temmuz 2015)
Arzu Karadoğan