ellerimin tutamadığı bir akşam...
etrafımda mutluluklar var göremediğim, yaşayamadığım ama bildiğim... toprağın altında içinde böceklerin gezindiği çürümüş cesetler kadar unutulmuş yaşanan hayattan bir akşam daha işte... benim yaşayamadığım pişmanlık üzerine kurulu sonrasında sadece gülümseme isteği duyulan bir neden olarak yaşadığım hayatın bir dakikası işte...benim pişman olamadığım ve gülümseyemediğim...
sonunda kim olduğumu yavaş yavaş anlamaya başlıyorum... yavaş yavaş her an biraz daha zehirleniyorum... yüzüme susanlardan konuşmayı öğreniyorum...
iptal ettiğim bir yolculuğun akşamındayım...
gitmek isteyipte gidemediğim...
güneş kadar parlak ama bir mum kadar ısıtabilen ve bir mum kadar cılız ama güneş kadar ısıtabilen ışıkların farkını anlamak zorunda kaldığım bir akşam daha işte,
içimde hiç ışık ve yaşama sevinci olmayan üzüntüden çok sevinç verebileceğimi bilseydim düşünmeden ölebilirdim...kendi sevincim için başkalarının ölümüne izin vermeyeceğim ve ölümün sadece bu dünyadan gitmek olmadığını bildiğim için....
sevinçlerim vardı benim, pahalı olmayan isteklerim vardı verilmesi zor olmayan, birde düşlerim vardı ...bir mavii düşüm vardı ve duygularım vardı...şimdi artık her akşam biraz daha kaybolan...benim olmayan ama başka mutluluklara gebe bir akşam işte.sadece sarılmak istediğim ama sarılmadığım bir tek kelimenin söylenemediği , gözlerinde sustuğum bir akşam daha işte...
bir akşam işte benim olmayan...
bir akşam işte kaybettiklerimi bilmediğim bir akşam işte yaşamak istemediğim onu düşünürken bu hayatta var olmak adına hep ertelediğim hep sakladığım gizlediğim bir düşüm aklıma geliyor ( ölürken onu görebilmenin düsü bu....bunu herşeyden çok istiyorum sadece o çok sevdiğimin yüzünü uzun uzun ,ilk gibi ama sonsuza dek.. bu düş beni gittiğim heryerden geri çağırıyor...ölümden bile)
ve sen benim için anlamanı hiç bilmedin ...
bir gün yine karşılaşabiliriz ;belki başka bir düşte... belkide başka bir maviide...
benim mavii olmadığım seninse bir düş olmadığın bir yerde...
MAVİİ