İki kişiyim bu aralar. Biri vicdanım diğeri ise dur durak bilmeyen ruhum.
İki yanımdan öylesine çekiştiriyorlar ki beni. Çelişmekte gerçekten bir dünya markası ikisi de.

Üzülmek zorunda olmak hissi akıyor şu an duygu damarlarımdan. Durdurabilene aşk mı olsun ?

Mutluluğa açsın diyorlar halime fakat ben yediğim darbelerle o kadar hüzne tokum ki. İstesem de aç olamam mutluluğa.

Gerek dostlarım gerek hayatıma giren diğerleri olsun ciddi manada o kadar yordular yıprattılar ki beni , duygularımdan kaçmayı gülerken ağlamayı çok iyi biliyorum ben artık.

Annemin söylediği kadar çocuk değilim artık galiba. Büyümüş gibiyim iki yüz yüzünüzden her birini tek tek görmeye başladığımdan beri.

İnsanlar tuhaf içleri dışları çekirdekleri kabukları.... Matruşka bebekler gibiler, açıyorsun bir daha bir daha bir daha.....

Ne daha fazla anlatmaya ne daha fazla dinlemeye gücüm kaldı benim. Hatta ne yeni birine kendimi anlatmaya ne de onu dinlemeye halim var aslında.

Doğrusunu söylemek gerekirse kendimi ne kadar tanıdığımı da bilmiyorum ben. Her neyse bir ara bende kendimle iyiden iyiye tanışırsam sizi de tanıştırırım , söz.