Bunca yıl alışıp kabullendiğim ne varsa bir rüzgar hafiften eserken hepsini bir yerlere dağıttı, ardından yağmur yağdı ve bende inanca dair ne kaldıysa hepsini tek tek akıttı. Şimdi hissizim. Bir o kadar çaresiz ve yok olmuş. Bunca yıllık yaşanmışlıklardan sonra hissettiğimi zannettiğim her şeyi anlatırken, etrafımda kimsenin olmadığını ve benim sadece aynalara konuştuğumu anlamış oldum. Bu geç farkedişlik, nedenini bilmediğim bir şekilde bu aralar daha da zihin kurcalayıcı ve ağır gelmeye başladı. Zihnen taşıyamayacak kadar ağır ve fiziken çökertecek kadar etkili. Bu hal, engelleyemeyeceğim bir şekilde beni sararken, kurtulamayacağımı anladım ve en azından sonunu istediğim bir şekilde bitirmeye karar verdim. Çünkü çaresizim ve bunun farkına geç varıyorum. Zihnimdeki bu örümceklenmeyle beraber fazlaca elimin ve yüreğimin titremesini göz önüne alarak belirliyorum ki ihtiyacım olan kimsesiz uçurum ve güçlü bir rüzgar.
Ve bir an öylesine hayatı yaşayan benden, şimdi aklımda beni çürütmeye yetecek milyonlarca düşünce varken, yaşamayı seçmemi nasıl beklersiniz?