Genç adam hayatı zorlaştırmayı hiç sevmiyordu. Ona göre hayat zorlanmaya, tartışmaya ve gocunmaya değecek bir şey de değildi. Yaşamayı sevmediğinden değil, daha iyi yaşamak istediğinden arzuluyordu tüm bunları.

   Genç adamın hiçbir zaman çok para kazanmak gibi bir ideali de olmamıştı. Kendisine bakabileceği miktardaki kazanç ona fazlasıyla yetiyordu. Ona göre para, kazanılma uğruna insanların zamanını ve hayatını kısıtlayan bir metaydı. Biliyordu ki en büyük zenginlik insanın kendine saygısıydı. Gezmeyi de pek sevmiyordu mesela, en çok mutlu olduğu yer eviydi genç adamın. En sevdiği içecek kendi demlediği çay, en sevdiği yemek annesinin yaptığı, en sevdiği insanlarsa ailesiydi genç adamın. Arkadaşlari vardı bir de genç adamın sevdiği ve güvendiği. Ama çok değildi tabii. Genç adam insanın fazlasını değil değerlisini istiyordu her şeyde olduğu gibi.

   Basit zevkleri vardı, basit mutlulukları vardı insanların gülüp geçtiği. Sadelik bir kusur değil bir mutluluk kaynağıydı onun için. Aynı insanlar onun tembelliğinden de yakınıyorlardı fazlasıyla. Evet belki de genç adam tembeldi ama fakirlerin zenginler için çalışıp zenginleri daha da zengin ettiği bir dünyada çalışmanın da pek önemi kalmamıştı onun için. Genç adam bütün her şeyden sıyrılarak yakaladığı huzuru ve mutluluğu başkalarına çaldırmamak için söz veriyordu her gün kendine, daha güzel sabahlar için.

   Genç adam bir eylül akşamında o çok sevdiği sahil kenarında usul usul adımlarken tüm bu cümleler kımıldanıyordu aklının en iç yerinde, sonra bir an duraksadı ve yanındaki banka oturdu. En sevdiği şarkıyı mırıldanırken gözleriyle denizi ve gökyüzünü süzüyordu ince bir tebessümle...