hayal kırıklıklarını topladığın yerde
gerçeklerden yapılmış
yıkılmaz bir müze kuracağım

plath gibi
kafanı fırına sokma isteği duyduğunda
günün en uyuşuk saati
hissedeceksin beni

ben de kim miyim?
bilirsin ama
yine de söyleyeceğim

ben
parlak rüyalarının kırılma noktası
hissettiğin acının tarifsiz doruğu

ben
dudaklarındaki pişmanlık dolu iç çekiş
hatalarındaki o “keşke”.

gözlerindeki saydamlığın parıltısı
güvenini sarsan yalnızlık hissi.
hatırlıyorsun değil mi?


ben
özünü çalan gururun
sana oyunu kaybettiren dikkatsizligin
dilindeki iğnelerin patavatsızlığı
beklentilerinin karşılık bulamayışı.



en nihayetinde,
düşmen gereken pürüzlü kaldırım taşı.

ben inandığın bütün yalanlarım.
tanıdın mı beni?