Uzanıyordu deniz

Uykusunda mışıl mışıl.

Tüm İzmir, her güzel şey ona bakıyordu,

Takmıyordu bile rüyası mavi.

Vapurlar yarmaya çalışırken karnını denizin,

Gebe oluşunu bağırıyordu ansızım

Tıpkı kemik kırıkları gibi sarsıldı İzmir

Susmuştu İzmir güneşi

Bakire mi bakire bir Aprodithe doğdu.

Evet şarışındı Pazartesi gibi

Doğu’da kış sabahı Batı’da yaz akşamı gibi

Halbuki yalandı tüm köpükleri

Taşrada unutulmuş küçük bir çocuktu sanki

Öfkeyle doğruldu,

Göğsünün belirgin öfke şişikliğiyle köpürdü aniden

Bağırdı;

”Hiç kalmadığım yerlerden gidecek kadar yorgunum…”

MURAT BATUR