Fazla zor günler geçiriyordum. Amcamlar ve yüzüme hiç gülmeyen bir hayat. Gülmeyen bir maske gibiydi adeta ölene dek hep mutsuz olucaktı, olucaktım. Üstüne birde Mustafa çıkmıştı karşıma, sevmek ve sevmemek arasında bir durum yaşıyordum. Fakat sevmek ağır basıyordu galiba onu görmek istiyordum, yanımda olsun hiç gitmesin. Bu aşk mıydı? Belki tam olarak ne hissettiğimi bilsem hayat daha kolay olabilirdi ama zor olanda buydu işte. Bana hiçbir yol göstermeden herşeyi benden bekliyordu. Bu sabah yine yatağımda ölü bulunmamıştım, kalktım. Okula gitmek zorundaydım, katlanmak zorundaydım çok değil bir sene, işkencelerle dolu bir sene. Bu sabah üzerimde bir ağırlık vardı banyoya girmeye üşendim sadece saçlarımı taradım ve dünkü elbiselerimi giyerek aşşağıya indim. Evde kimse yoktu ve ben buna sevinmem gerekirken sevinemiyordum. Hayat o kadar alıştırmıştı ki beni üzmeye adeta gülümsemeyi unutmuştum. Niçin gülünür? Nasıl gülünür? Duşa girmeden çıktığım için vaktim vardı acele etmeme gerek yoktu. Yavaş adımlarla nefesimi hissederek yürüdüm. Kulağımda yine sakin bir müzik, gözümün önünde mutlu insan topluluğu. Yavaş adımlarla ulaşmıştım durağa, otobüsü beklerken gözlerim yeri izliyordu yine. Sadece insanların ayaklarını görüyordum. Müziği değiştirirken saati farkettim ve otobüs birazdan gelecekti , artık yolu izlemeliydim. Birkaç dakika sonra otobüs geldi ve topladı bütün mutlu insanları, somurtan bir bendim aralarında.. Okulun kapısına geldiğimde duraksadım ve okulu izledim bir süre tabikide cesaret patlaması yaşamadım çünkü Sıla arkamdan bağırarak koşup sırtıma atlamıştı. O da mutlu insan takliti yapan bir insandı, tek farkımız onun etrafında insan çoktu çünkü benden fazla güzeldi. Ama etrafından insan olması yaşadıklarını ve yaşayacaklarını değiştirmezdi, onun da üzüldüğü hassas olduğu konular vardı. Sıla'yla okulun içine girdik ve herkes Sıla'ya selam verdi. Kendimi onun yanında yedi çocukla sokakta klamış gibi hissediyordum. Sıla kantine gitmek için yanımdan ayrıldı ve ben direk sınıfa geçtim. Girdiğimde sınıf boştu, erken gelmiştim ve kimse sınıfta oturmayı tercih etmiyordu. Sırama oturup başımı masaya yasladım. Biraz uyumak istiyordum. Yaklaşık beş dakika geçti ve sırama alttan birisi tekme atıp beni uyandırmıştı. Kafamı kaldırdığımda başımda Musatafadan başka kimseyi göremedim. Uykusuz ve sert bakışlarıyla bana bakıyordu. Onun da uykusu vardı bugün.
- kay
-dolanıp sol tarafa oturabilirsin
- Sağa oturmak istemiyorum kay
-pff otur.
Sinir olmuştum amacı neydi bu çocuğun.Belliki onun da uykusu vardı. Çok düşünmedim ve yeniden başımı sıraya koydum ardından küçük bir sarsıntı hissettim hafif gözümü aralayarak baktım, birbirimize çok yakındık. Yüzü bu kadar bebeksi olmayı nasıl becermişti benim bile yüzüm bu kadar parlak değildi. Bir süre izledikten sonra onu izlediğimi farkedip aniden gözlerini açmıştı. Gözlerimi kapatamadım ve bi sola bi sağa oynatıp duruyordum, hayat gerçekten hiç adil davranmıyordu bana ondan hoşlanıyordum fakat neden bu kadar sürede oldu bütün bunlar bilmiyordum. Tek bildiğim artık çok ağlayacağımdı, işkeceden değil. Acıdan.. Çok iğrenç bir hayatım vardı, annem beni terk etmişti, yengemler her fırsatta beni azarlayıp dövmeye kalkışıyorlardı. Sahipsizdim çünkü. Tektim ben bu hayatta, bir başıma. Tek amacım vardı bu iğrenç hayatta liseyi bitirip üniversiteyi başka bir şehirde okumak ve bir daha buraya asla geri dönmemek. Bu sebepler yüzünden yapamazdım. Gerçi ortada olan biten bir durumda yoktu belki de aşkım tek taraflıydı.. Beynimde cümle fırtınası yaşarken gözlerine baktım bir süre, içimden geçenleri anlaması için. Bir mucize gerçekleşmesini diledim o an. Bir nefes mesafesinde birbirimize bakıyorduk, bir saniyesine bile muhtaç olduğum o insanı görebilmek için gözlerimi bile kırpmadım. Daha fazla dayanamadım gözlerim dolmaya başladı ve en sonunda kırptım ve açmadım bir süre
- Açma gözlerini, benim sana bakmam ikimizede yeter.
Ne? Nasıl? Ne demek istemişti? Çok büyük bir şok içinde gözlerimi açtım. Gözlerim ne kadar şaşırdığımı belli ediyordu çünkü ağlıyordum. Belki de ilk kez birini bu kadar sevmiştim ve hayat benimle dalga geçiyordu. Ağlamamak elde değildi, gözlerimden akan her bir yaşın hayatımda ki dertlerim olması isterdim. Böylece dünyanın en dertsiz insanı olabilirdim, çünkü her gece ağlıyordum.. Tabiki bu istediğim küçük bir hayaldi, asla gerçekleşmeyecek küçük bir hayal. Sıramda doğruldum ve ellerimle gözlerimi silerek kalktım, koşarak çıktım sınıftan. Lavaboya gittim ve bir süre aynada ki kendime baktım , dıştan ne kadar da sakin ruhlu bir insana benziyordum fakat içim fırtına dışım sükut'tu benim. Yüzüm korkunçlaşmaya başladı ve musluğu açıp yüzümü yıkadım. "Bütün bunlar geçicek" diyerek yavaş adımlarla çıktım lavabodan. Zil çalmıştı herkes dersteydi, Mustafa'nın derste olduğunu düşünerek koridora çıktım. Tabiki Mustafa derste değildi, koridorda duvara yaslanmış beni bekliyordu. Fakat onunla konuşmak istemiyordum şuan, hazır değildim. Sevdiğim adamı reddetmek için hazır değildim. Ona gözükmeden geçmek için hızlı hızlı giderken birden biri sol kolumdan tutup kendisine çekti. Döndüğüm de nefesim kesilmişti. Hayat yine kilitlemişti bizi, o kadar yakındık ki artık aramızda nefes mesafesi bile yoktu. Hızlı soluklarını tenimde hissediyordum. Kalbim çok hızlı çarpıyordu, okulda arama yaptıklarında bile bu kadar heycanlanmazdım ben.. Tabiki bu işin makarası. Elimi bırakıp sarıldı bana, öyle sarıldı ki sanki iki beden bir bedende buluşucak gibiydik. Bir beden olmak ister gibi. Ona sarılamadım, sevdiğim adama sarılmazdım, yapamazdım. Rahatsız olmuşum gibi yaparak beni bırakmasını anlatmak istedim. Bıraktı da. Omuzlarım çöktü bir anda, çok zor nefes alıyordum. Basın odasına gittim koşarak, kulaklarım sağır olmuştu sanki arkamdan gelip gelmediğini bile hatırlamıyordum. Hemen gidip en arka sıraya oturup başımı ellerimin arasına aldım. O sıra da kapı açıldı, bakmadım kim diye. Her kimse gelip yanıma oturdu. Mustafa'ydı. Ona bir açıklama borçluydum, kaçarak birşey elde edemezdim ve tüm cesaretimi toplayıp belki de sonradan pişman olacağım şeyler söyleyecektim.
- Bak Mustafa, dinle beni. İlk başlarda senden nefret ediyordum çünkü herşeyime karışıyodun ne yapsam beğenmiyordun sanki sen çok beceririyormuşsun gibi iki senedir yaptığım işime bir bahane buluyordun. Bu süre de yani sen işlerime o güzel burnunu sokarken aramızda ister istemez yakınlaşmalar oldu ama ben bunu yanlış anlamanı istemiyorum. Mustafa ben seni.. Artık tamamen nefesim kesilmişti onun nefesiyle idare ediyordum. Mesafe yoktu aramızda çünkü, çünkü öpüşüyorduk. Beni öyle tutkulu bir şekilde öpüyordu ki bedenim bu elektiriğe dayanamadı ve bende ona karşılık verdim, artık tamamen bir beden olmuştuk..





NOT: okula gittiğim için hem ödevlerim hem de yazımı tamamlak zor oluyor geciktirdiğim için özür dilerim. Devamı gelecek.
Görüşlenirini ve eleştirilerinizi feyzanurar10@gmail.com adresine mail atarak bildirmenizi rica ediyorum.