Boş Odalar

Gün bitince sende bitersin onunla beraber
çekilip köşedeki koltuğa yığılırsın
yorgunluk çöker
gözlerin dalar pencerenden yansıyan yıldızlara
yalnız kaldığını o zaman hissedersin
etrafına bakınırsın çaresizce
tutacak bir el
bir ses
bir nefes ararsın
odalar boştur
sessizlik ve soğuk vurur yüzüne
griye boyanmış duvarlardan
başını yaslar izlersin karanlık gökyüzünü
kimse sevmiyordur seni bilirsin
yalnızsındır hayatta
ne acı bir gerçek aslında
hani seviyorum diyenler nerede
öyle çok özlersin ki sevilmeyi
bir tenin sıcaklığını
bir yudum muhabbeti
için çekilir de söyleyemezsin
içten içe ağlarsın
böyle bir gecedeyim şimdi
yine hayaller gözümün önünde
pişmanlıklar dilimde
sevgin ise hala içimde...



27.09.2014



RASİM YILMAZ