Bir gün düşün, sadece yirmidört saat...
Sadece bilmem kaç dakika,
Bilmem kaç dakika kaldı kelebeksi ömrümde.
Güneşin batışını, belkide doğuşunu görmeden...
Karanlık çehresinde kara bir leke olarak:
Kelebeğin kanadına işledi, her dakika her saniye.
Kimi ilkbaharı, kimiyse sonbaharı gördü ilk defa.
Ve ilk defa bahtı ya kara ya da aydınlık oldu.
Anlıktı hevesleri,kanatlarını açıp gözden kayboluverişleri...
Bizim gibi senelerce yaşayıp, görünüşlerini düşünmeden,
Kısa bir maraton edasında, son düzlüktü ömürleri.
Onca seneye sığdıramadıklarımızı,
Yirmidört saatlik ömürlerine sığdırabilmeleri.
Lekelenmeden,sanki hiç doğmamış gibi...
Saflığını koruyabilmleri...
Hani keşke diyorum, bir kelebek edasında hep uçsam !
Hemde en uzaklara, hayallerimden, yerin dibine girenlerden...
Bir o kadar uzak kalmak,
Bir o kadarda tutunmak istiyorum hayata.
Soyut duygularım karşısında, diz çökmek değil,
Emir vermek, diz çöktürmek istiyorum bu kez.
Kanatlanıp uçabilmek, onlar gibi...
Yüksekten bakabilmek, istiyorum bu kez.
Belki bir gece yarısı, belki de bir annenin sancısıyla...
Bir yenisi doğarken, merhaba derken bu zalim hayat ona...
Ben, dilimde elveda şarkılarıyla söylüyorum son defa,
Herşeyiyle, herşeyimle elveda bu dünya ya...