Yalnızlığa hece düşmeyi
Senden öğrendim.
Sen öğrettin şiir yazmayı.

İlhamı sana ve yalnızlığa ait
Mısralar mırıldanmayı,
Senden öğrendim.

Dudağından kalbime ok gibi saplanan
Şarkılar dinlemeyi, senden öğrendim.

Üşümeyi senden öğrendim.
Yanmayı öğrendiğim gibi…

Üşüdüm, yandım, şarkılar söyledim.
İnledim…

Geceleri
Hüznü damıttığım imbikler,
Hep seni sordu bana.
Cevap veremedim.
Diyemedim o kalpsizdir.
Yüzündeki sıcaklığın aksine,
Bakışı soğuktur ve zehirdir.
Aşkın sıcaklığı dahi,
Kristalleşip savrulur ayazında.

Söyleyemedim bir aysberge tutulduğumu.
İnledim…

Umutlarımı çetele tuttum,
Kaldırım taşlarına.
Kayıt düştüm,
Gece yarıları her turuma…

Yağmurlar silemedi,
Gözyaşlarımın
Yanağımda açtığı oluğu…

Hummalı titremelerimi görenler;
Hasta sandılar, ilaç verdiler kutu kutu.
Azdı sancım çığ gibi.
Dinmedi.
Sular kandırmadı beni.
Vücudumun suyunu yatağım içti.

Bense yine yanık, yine susuz,
Şarkılar söyledim, şiirler yazdım,
İnledim…

Geceleyin
Fırtınada savrulan köprüde
Ben de vardım.
Hissetmedim sallandığımı.
Depremler oldu art arda yeryüzünde.
Duymadım.

Kayıtsızdım, ruhsuzdum, başkalarına.
Ruhumu çaldığından beri…

Delisin dediler, hayır değilim diyemedim.
İnledim…

Bir gün çıkıp karşına,
Cesaretimi berkiştirerek,
Anlatmak istedim.

Sen kayıtsızdın.
Ve öfkeli.
Anladı beni yalçın kayalar.
Havalar, sular, şu bulanık nehir…
Kaldırım taşları ıslandı gözyaşımla.
Düğümlendi sözler gırtlağımda.
Yumruk yumruk ezdi kalbimi.

Seviyorum diyemedim.
Boğuluyorum hele hiç.
Başını önüne eğdin ve gittin.


İnledim…