AMANSIZ GİDİŞ

Seni seviyorum dedi şair
son kez bakarak sevdiğinin gözlerine
nemli ve hüzün dolu bakışlar altında eziliyordu adeta
çünkü bu son seni seviyorum deyişiydi
bu son bakışıydı gözlerinin karasına
elini uzattı şair sevdiğinin saçlarına doğru
okşadı başını, başı eğik sevdiğinin
sessizliğin hükmünde ikisi de
gitmek istemiyordu aslında şair
ama yenilmişti olumsuzluklarla dolu hayatına
ümitsiz beklentilere dayanamamıştı daha fazla
sustu
gözlerini kapatarak çekti son kez sevdiğinin kokusunu içine
nefes niyetine
soludu
ciğerlerini patlatırcasına
döndü arkasını lal olmuş dili konuşamıyordu
yavaş adımlarla uzaklaşırken sevdiğinden
bir ses yükseldi göğün tepesine
durrr!

Yaşlı gözlerle, arkası hala dönük şairin
utanıyordu
bakamazdı bir kez daha yüzüne sevdiğinin
baksa
gidemezdi bu defa
korkuyordu kendinden
dönemedi
tekrar adımladı usulca
bir ses daha yükseltti sevdiği
durrr!

Bekle hayatımın katili diye mırıldandı
tüm uzuvları buz tutmuştu sanki
hissiz
duygusuz kala kalmıştı oracıkta
yürüdü sevdiği şaire doğru
arkasında durarak dokunmak istedi
dokunamadı
cesaretsiz bırakılmıştı çünkü
şairin son bakışında kalmıştı her şeyi
ve dön bak gözlerime dedi sevdiği
kalbinin atışları duyuluyordu
yüreği ağzında
titreyerek döndü
ve başını eğdi bakmadan sevdiğine
öylece kaldılar
şair yere baktı
sevdiği şaire
yabacılaşmışlardı
her şey bitmişti sanki
efendim dedi harfleri yutarcasına
sevdiği çantasını karıştırmaya başlamıştı
bir şey arıyordu
heyecanla düşürdü eline aldığı resmi
eğildiler aynı anda
şairin eli sevdiğinin eline değmişti
ateş topu oldu sanki orası
çektiler birden ikisi de
aynı anda ellerini resimden
al resmi!

Al ki senden bana kalan hiçbir şey kalmasın
al ki senin bu gidişini hiç unutmayayım
al ki seni sevdiğim günleri unutayım
diye
haykırdı sevdiği yüzüne
dili tutulmuş
utanmıştı
iki damla yaş gözlerinden aktı
affet dercesine
koşar adım uzaklaşırken sevdiği...


04.08.2013

Rasim Yılmaz