Elleri kan kokuyor dünyanın
Tutulmuş mu ne
Ağrıyor her yanı güneşin ve ayın
Gündüzler toz duman içinde
Eskiden bu kadar karanlık mıydı şafaklar
Zindan mıydı gecelerin siyahı
Çocuklar korkudan uyuyamıyor
Yakın ışıkları
Anne çığlıkları taşıyor ninniler
Üstüne kapanmış masum uykuların
Masal kitaplarının yüzüne bakılmıyor

Rüzgarsız kalmış uçurtmalar
Uzaktan tutulmuyor ipi
Kollar kısa
Sıva yüreğinin bileğini..

Yarım açmış çiçekler çorak toprak üstünde
Henüz koklanmamış
Dua,dua yağmur bekliyor
Nehirler taşısa da gözlerinde ..

Acısı kavşağında
Yetim bir yolculuğa çıkmış zaman
Kim kaldırdı kaldırımları
Ve kim sildi beyaz çizgileri yol ortalarından

Nerde bölüştüğümüz ekmeğin inancı
Her dilimine kan doğramış acı
Tut ucundan
Sözler sökülse de ciğerine kadar
Dilini yutmuş aynalar
Çivisiz asılmıyor
Omzumdaki vebalin yarası açılmış
Ayakları çatlamış ve kanıyor avuçları
Bakma öyle yüzüme, yüzüme
Ey aynalar
Kaldır saçlarımdan tel örgüleri
Saçlarım değil ki dağılan insanlık ...

4 Ağustos 2013


Arzu Karadoğan